Charles Curtis - Terry Jennings

26 March, 2016 - 22:00
Minard

Jennings’ music manages to combine a bleakness, an austerity, with a kind of tenderness, that is indescribably poignant. The word bittersweet is rarely as accurately applied as it is to his music. It is a state that very few composers have ever captured; first and foremost, there is Schubert of the Winterreise; and then there are moments in Bach, in Purcell, in late Chopin, and occasionally in Debussy; and almost nothing else comes to mind. Perhaps the particular element that Jennings captures is one that is not familiar to the more forthright, dramatic, spectacular composers. Perhaps his reticence, his impossible personality, his personal problems, made him privy to a fleeting moment of beauty that is revealed in such detail to only a very few.” (Charles Curtis)

Terry Jennings (1940-1981) was een sleutelfiguur in de eerste generatie van minimalistische componisten en kunstenaars - door John Cale ooit omschreven als “de traagste man ter wereld”. Zijn uitvoeringen in de vroege jaren 1960 op plekken als The Living Theatre en Yoko Ono’s Chambers Street Loft maakten een onvergetelijke indruk en zijn samenwerkingen met La Monte Young, John Cale, Charlotte Moorman en anderen waren legendarisch. Een gekweld leven en een vroege dood zorgden ervoor dat zijn nalatenschap grotendeels ongedocumenteerd bleef. Uitvoeringen van zijn werk vinden slechts uitzonderlijk plaats. Sinds hij het Piece for Cello and Saxophone op het spoor kwam in 1989, heeft Charles Curtis samen met La Monte Young (Jennings nauwste medewerker en leraar) de muziek van Jennings bestudeerd.

De muziek van Jennings is spaarzaam en bijna onbeweeglijk, emotioneel direct en extreem fragiel. Piece for Cello and Saxophone is een monumentale reflectie op een handvol akkoorden, melodische en traagmodulerende patronen. De soloversie die Curtis brengt evolueerde vanuit een arrangement dat La Monte Young creëerde, waarin Young als vocalist het saxofoonstuk voor zijn rekening nam en Curtis de cello drones aanhield. In een latere variatie leerde Curtis het solostuk aan door Youngs improvisatie te volgen, zoals een sarangispeler een vocalist volgt, terwijl een ensemble van drie cellisten de drones aanhield. Zo gaf Young de traditie van de solorol door aan Curtis opdat die deze versie zou kunnen creëren.

Piece for Cello and Saxophone is een onbekend meesterwerk en een van de mooiste voorbeelden van de allereerste periode van het Amerikaanse minimalisme.

 

In samenwerking met Vooruit

Terry Jennings, Piece for Cello and Saxophone

Charles Curtis