Peggy and Fred in Hell

20 April, 2013 - 20:00
Paddenhoek

Een unieke screening van de afgewerkte cyclus van Thornton’s epische serie, met de wereldpremiere van de finale episode, The Fold. De voorstelling omvat een simultane projectie van film en video: een heruitvoering van de originele vorm van het werk als multi-screen event.

Peggy and Fred in Hell

Leslie Thornton
,
US
,
2013
,
16mm
,
b&w
,
95'

Een unieke screening van de afgewerkte cyclus van Thornton’s epische serie, met de wereldpremiere van de finale episode, The Fold. De voorstelling omvat een simultane projectie van film en video: een heruitvoering van de originele vorm van het werk als multi-screen event. “Peggy and Fred in Hell is een zeer vreemd project. Ik denk niet dat er iets gelijkaardigs in de wereld bestaat. Vanaf het begin wist ik dat ik iets ongewoon aan het doen was. Ik was zeer enthousiast over de twee kinderen toen ik hen voor het eerst ontmoette. Ze waren mijn nieuwe buren en het was liefde op het eerste gezicht. Ik had het project al bedacht, maar was van plan om te filmen met twee volwassenen, een excentriek koppel dat werkelijk Peggy en Fred heette. De ontmoeting met de kinderen veranderde echter mijn plannen en aanpak. Met de volwassenen zou ik een open, vaag script ontwikkeld hebben. Maar met de kinderen zou dat niet werken en ik moest dus een motivatie bedenken die mij zou toelaten om vrij te filmen, om vast te leggen wat er zou kunnen ontstaan tussen ons. Ik zag mezelf als het oog van een Artificiële Intelligentie (AI). Zij waren de enige overlevenden in een post apocalyptische wereld, en ik observeerde hen, bestudeerde hen, om te leren over dit ding genaamd ‘mens’, dit ding dat zowel “mij” (AI) als hen maakte. (…) Onlangs werd ik op een dag gewoon wakker en schreef het einde, waarin dit wezen zichzelf onthult. Het verklaart dat het de menselijke emotie heeft bestudeerd. Het vertelt grappen en is zijn eigen rechter en jury. Het is helemaal alleen, afgezien van deze kinderen, deze beelden van twee kinderen. Het weet misschien zelfs genoeg om zich te realiseren dat het alleen is, eenzaam, omdat het zichzelf geleerd heeft hoe te leren. Dus het is de-robot-die-voelt, uiteindelijk dat gebruikelijke valse voorwendsel uit de science-fiction. Wat echter verschillend is, is dat je niet weet dat het al die tijd al daar was, het hele verhaal leidend. Deze laatste episode zal Peggy en Fred een afsluiting verschaffen, in een verdraaide, zelf-reflexieve daad waarin ‘de maker’ wordt onthuld die ook het fictieve publiek of een voyeur is, een publiek van één.” (uit een interview met Katy Martin, 2011)