“Het is duidelijk dat slechts een bepaald soort persoon etnografische films zou willen maken”, zo situeerde Robert Gardner (1925) ooit zijn eigen praktijk. “Het zullen in de eerste plaats diegenen zijn die voeling hebben met de diepe affiniteit tussen het filmmedium en een verlangen om mensen te begrijpen.” Al even vaak verguisd door academici als bejubeld door de avant-garde: het werk van Gardner neemt in het domein van de visuele antropologie beslist een markante plaats in. De legendarische filmmaker Stan Brakhage, een fervente bewonderaar, bestempelde de immer terugkerende vraag of hij nu wel “een kunstenaar, een antropoloog, of WAT?” zou zijn, als “ZO ontzettend saai, eens je zijn films ten volle hebt ervaren.” Gardner combineerde in de jaren 1950 zijn studies antropologie met de productie van zijn eerste films, waaronder een aantal in samenwerking met de Amerikaanse schilder Mark Tobey, maar zijn internationale doorbraak kwam er vooral met Dead Birds (1963), een veelgeprezen maar controversieel portret van het Dani volk in Nieuw Guinea. Zijn lyrische en cinematografisch verfijnde portrettering van niet-westerse culturen stond ook de daaropvolgende decennia garant voor tal van meesterwerken, niet in minst Rivers of Sand (1974), over de Hamar in Zuidwest Ethiopië, en Forest of Bliss (1986), gefilmd in de Indische stad Benares. De drie voornoemde films zijn de referentiepunten van Correspondence, filmmaker Robert Fenz’ eerbetoon aan Gardner. Fenz trad letterlijk in diens voetsporen en bezocht dezelfde locaties, resulterend in een poëtische dialoog die tegelijk hommage brengt aan een in onbruik geraakte manier van filmmaken, een ambacht waarin Gardner geldt als een onbetwiste grootmeester.