In We Saw vervolgt Peter Todd zijn verkenning van huiselijke ruimtes – met een klemtoon op de tuin. De wereld met nieuwe ogen bekijken blijkt een krachtige methode in de zoektocht naar de essentie van de dingen. In een bescheiden en ingetogen vorm beweegt de film van het wereldse en alledaagse naar de inherente verwondering – zelfs in dit huis, in deze tuin. 

Een montage van herinneringen, gefilmd voor de dood van de filmmaker’s ouders. “Kopfüber im Geäst is in bepaalde opzichten een dagboekfilm, maar hij registreert eerder sensuele fenomenen dan narratieve gebeurtenissen. Het is misschien beter om te stellen dat Aurand flitsen van herkenning en luciditeit genereert, verzameld uit de trage stroom van het alledaagse bestaan, wat hen een soort verhevenheid verleent. En toch, in hun filmische organisatie, in de montage en temporele (her)ervaring, krijgen ze een andersoortige narratieve vorm, een verhaal dat ons allen aanbelangt en tegelijk staat op zijn bijzonderheid, erop wijzend dat deze beelden enkel van betekenis zijn omdat het mensen afbeeldt die Aurand lief heeft gehad.” (Michael Sicinski) 

Margaret Salmon maakt filmische portretten waarin poëtische en documentaire elementen met elkaar zijn verweven. Inzoomend op een aantal individuen in hun eigen omgeving, geven de films een minutieus beeld van het dagelijks leven, waarbij met subtiele grandeur universeel menselijke thema’s worden aangestipt. “Het zijn de fantoomverhalen achter de dagelijkse routine die mij raken. Geïnspireerd door Sovjet en Amerikaanse propagandafilms van na de jaren ’40, alsook de Cinema Vérité en Nouvelle Vague bewegingen, wil ik de alledaagse worstelingen van de werkklasse portretteren. Vaak film ik de dagelijkse activiteiten van mensen die dicht bij me staan, op zoek naar de drama’s, spanningen en schoonheid in deze figuren.” (MS)

Vijf dagen lang volgde Sarah Vanagt samen met cinematografe Annemarie Lean-Vercoe een ezel tijdens zijn wekelijkse bezoekjes aan rusthuizen in Zuid-Engeland. Van huis naar huis, kamer naar kamer. Telkens opnieuw werd de ezel warm begroet, met liedjes, liefkozingen, kinderverhalen, gedichten en gelach. Tot de ezel de kamer betrad van Norbert, een man die niet meer in staat bleek om te spreken. Alhoewel Vanagt in eerste instantie in het spoor van de ezel trad op zoek naar herinneringen die de aanwezigheid van het dier zou voortbrengen, kwam ze thuis met een compleet andere film. Tijdens het montageproces werd de film steeds korter, alsof de woorden die elk bezoek van de ezel vergezelden, in de weg stonden. Wat rest is misschien eerder een bas-reliëf, vermomd als schilderij, vermomd als film. 

Nadine, een opgroeiend meisje van 14 jaar, woont samen met haar moeder en grootvader op een heuvel in Centraal Portugal. Haar tienerdromen echoën in de lege, ruwe maar natuurlijke omgeving. Nadine heeft een speciale band met haar moeder Vera, die 14 was toen Nadine geboren werd. Het verleden van Vera en de toekomst van Nadine raken verward op dit specifieke moment in hun leven. Het is niet altijd duidelijk wie er voor wie zorgt, wie de vrouw is en wie het meisje. “Na Vespera is het resultaat van een acht jaar lange vriendschap tussen de personages en de filmmaker. Het kan worden beschouwd als een eerbetoon aan de personages, gemaakt met heel wat persoonlijk engagement, geduld en respect. Leven en film staan heel dicht bij elkaar. Aan het filmen ging een jarenlange observatie vooraf. De film kan dus een gevoel van verwantschap met de personages uitdrukken, maar tegelijk wordt er een zekere afstand bewaard. De statische positie van de camera helpt om deze afstand te creëren, met een combinatie van een documentaire-aanpak en mise-en-scène.” (LK)