Joe McPhee kreeg zijn eerste trompetles van zijn vader toen hij amper acht jaar oud was. Toch duurde het tot zijn negenentwintigste vooraleer hij de saxofoon oppikte om kort daarop te debuteren onder zijn eigen naam met de baanbrekende plaat Nation Time (1971). Doorheen de jaren zeventig smeedde McPhee hechte banden met gelijkgestemde muzikale vrijheidsstrijders in Europa en de Verenigde Staten. Geïnspireerd door het lezen van Edward de Bono’s Lateral Thinking formuleerde hij een eigen theoretisch concept, Po Music. Hij omschreef het als “a process of provocation that can be used to move from one fixed set of ideas in an attempt to discover new ones.” Een toepasselijke filosofie voor een artiest die zich weigert te beperken tot één instrument, één territorium of één medium – hij is ook een uitstekend dichter en schilder. Deze ingesteldheid liet hem toe te werken met zeer uiteenlopende figuren en groepen, gaande van Peter Brötzmann, Pauline Oliveros, Evan Parker, Raymond Boni, tot The Thing en Universal Indians. McPhee is ondertussen bijna vijftig jaar actief en bracht meer dan honderd platen uit, maar hij blijft onvermoeibaar nieuwe connecties leggen en grenzen verkennen.

Joe Mcphee MASTERCLASS with Paul Lovens & Jean-Marc Foussat on Thursday 29 March.
KASK Conservatory
students only 
In collaboration with Hannes Verhoustraete and Cassette for Timescapes.

Zijn rijk gevoel voor toon en groove maken van Joshua Abrams sinds zijn verhuis naar Chicago in de jaren negentig een veelgevraagde bassist. Hij was betrokken in zeer diverse avonturen, gaande van Town & Country’s kamerminimalisme en Prefuse 73’s jump-cut grooves tot ruggensteun voor Sam Prekop en Bonnie ‘Prince’ Billy en samenwerkingsverbanden met jazzlegendes als Fred Anderson en Roscoe Mitchell. Zijn wendbaarheid en scherpzinnigheid komen zo mogelijks nog meer tot hun recht sinds hij de giumbri bespeelt, een Noord-Afrikaanse basluit met drie snaren die vaak gebruikt wordt in Gnawamuziek. De klankrijkdom van dit instrument sluit aan bij zijn streven naar “music that focuses on continuance”. Abrams gebruikt de bezwerende sound van de giumbri om melodie en groove één hypnotische kracht te laten vormen, zoals we dat kennen van Don Cherry, Sun Ra, maar ook van het Amerikaanse minimalisme en ceremoniële Gnawa-muziek. Abrams presenteert zijn werk voor de giumbri onder de naam Natural Information Society. Voor deze gelegenheid brengt hij Lisa Alvarado mee op harmonium, Ben Boye op autoharp en Mikel Avery op drums.