“Tussen politiek en cinema, tussen Trotskisme en surrealisme, tussen gewapend verzet en draaiboek, tussen Palestina, Libanon en Japan, tussen eergisteren en vandaag, tussen schoonheid en resolutie, tussen de kunst van het eten en die van het vaderschap: hier situeert zich het al even gewaagde als vastbesloten leven van Masao Adachi, het heerschap met de witte haren die weifelend zijn illusies lijkt te koesteren. Dit is de manier waarop Philippe Grandrieux, trouw aan zijn stijl, gekozen heeft om zijn portret op te stellen, zonder voorbeschikking of onderbreking, door hem te filmen en naar zijn woorden te luisteren zonder hem te begrijpen, door hem te kaderen in besloten close-ups, afwisselend onder- en overbelicht, om hem later beter te kunnen verruilen voor bloeiende kersenbomen, de roerige straten van Tokyo, alledaagse objecten, sijpelende lichtinvallen. Hier en daar laat Grandrieux een aantal fragmenten uit zijn vroegere films aan het woord, waaruit zich onverwachts de frase in de titel laat gevoelen: een paradoxaal programma dat aarzelt om een oever te verbinden met een andere.” (Jean-Pierre Rehm) 

“Er is iets volkomen nieuws aan Grandrieux’ plastische verkenning van geweld, maar ook iets hedendaags. Zijn aanpak is niet gebaseerd op de montage- en beeldeffecten die ten volle werden gebruikt door filmmakers zoals Hitchock of Ray, noch op het onderzoek van exces à la Tarantino. Het geweld situeert zich binnen het beeld zelf, in een zeldzame alliantie tussen de lumineuze materie en de zinderende, fragmentaire figuratie. Grandrieux ‘vertelt’ dan wel het verhaal van een seriemoordenaar in Sombre, maar het geweld is zowel onthecht als gefabuleerd: het daalt samen met zijn held af in het duister, in scenes van verminkte vrouwelijke lichamen, geregistreerd met een mobiele 35mm camera die ons, zoals Raymond Bellour opmerkt in zijn lofdicht en verdedigingsrede ‘Pour Sombre’, ‘plaatst tussen de lichamen, temidden van ontstellend lijden, om ons te confronteren, ondanks de brutaliteit van de daden, met dubbelzinnige allures, in een constant uiteendrijvende wervelstroom’.” (Christa Blümlinger) 

“In plaats van de zware 35 mm camera die Grandrieux op zijn shouder hanteerde voor Sombre filmde hij Un Lac met een kleine DV camera, wat een doorgedreven improvisatievrijheid mogelijk maakte en zich laat gevoelen in de volledige beheersing van de film. (..) De capaciteit van de camera om op de meest direct voelbare manier beelden te maken van lichamen en objecten komt hier samen met het grootste verlangen naar abstractie: in de manier waarop elk onderdeel van de film werd bewerkt maar ook in de montage en de constructie van het klankbeeld. Of nog: in de consistente keuze om, van de opname tot de digitale kalibratie en het maken van 35mm prints, het waarneembare lichtniveau laag te houden. Dit alles suggereert dat we ons bevinden voor een nieuwsoortige manier om in te grijpen op de verhoudingen tussen wat Serge Daney ooit aanduidde als ‘de twee grote tendenzen in cinema: vormgeving en registratie... twee manieren om de confrontatie aan te gaan met het onmenselijke in het menselijke’. Daney preciseerde: ‘het is daar tussenin, op het vlak van de scène, dat het onmenselijke op een afstand kan worden gehouden’.” (Raymond Bellour)