Daniel Buren in the Wide White Space Gallery

Jef Cornelis
,
BE
,
1971
,
16mm
,
b&w
,
6'

“De jonge Franse kunstenaar Daniel Buren staat internationaal bekend om een artistieke productie die alle gangbare opvattingen over het artistieke fundamenteel in vraag stelt. Op de Zesde Internationale Tentoonstelling in het Guggenheim Museum te New York werd zijn werk bijna consequent door de grootmeesters van de hedendaagse avant-garde geboycot. Daniel Buren heeft ook uitvoerig en zeer theoretisch geschreven over zijn werk waarvan men op het eerste zicht weinig kan zeggen. Het herhaalt altijd hetzelfde eenvoudig patroon.” Zo luiden de eerste zinnen van deze korte film, uitgezonden door de Nederlandstalige Belgische openbare omroep op 22 mei 1971, naar aanleiding van de tweede tentoonstelling die Daniel Buren bijdroeg aan het programma van de Antwerpse Wide White Space Gallery.

Rio Ronse

Robbrecht Desmet
,
BE
,
2013
,
16mm
,
colour
,
28'

“Over een periode van vijf jaar maakt Desmet vier films – maar het zouden er ook drie of vijf kunnen zijn – waarin hij in de voetsporen treedt van een andere kunstenaar: die van Paul Cézanne bij het schilderen van de Mont Sainte-Victoire en die van Bart Lodewijks bij het maken van krijttekeningen in de stad. Voor de eerste twee films – die er ook drie zouden kunnen zijn – trekt hij naar de Provence. Voor de laatste twee – die er eigenlijk één zijn – trekt hij naar Rio en naar Ronse. Die verplaatsingen zijn belangrijk. Net als zijn aandacht voor de materie: de 16mm-pelicule van de filmmaker, zijn aandacht voor beweging, geluid en tekst in zijn beelden; die van de schilder en de tekenaar, de aandacht voor teksturen en structuren in hun werk. Het is allemaal voer voor de filmmaker die filmt als een criticus: als filmcriticus én, door de keuze van zijn onderwerp, als kunstcriticus.” (Pieter van Bogaert)

Jaime

Antonio Reis & Margarida Cordeiro
,
PT
,
1974
,
35mm
,
colour
,
35'

“Een film over een gek. Gefilmd in een ‘ziekenhuis voor krankzinnigen’ in Lissabon, dat in die tijd (midden jaren ’70) een plaats was die half gevangenis, half wildernis was, waar we niet over spraken. Jaime, het personage dat de film zijn titel gaf, maakte heel mooie en spectaculaire tekeningen. Het ongewone is dat ze waren gemaakt met rode, groene en blauwe ballpoints. Deze techniek met primaire kleuren droeg bij aan de esthetische aantrekkelijkheid ervan. Vanuit dit uitgangspunt realiseerde António Reis een verrassende en surrealistische film die zich onderscheidt van zijn ander werk. Een mooi kunstenaarsportret uitgewerkt op een zeer moderne manier, zoals een collage, in dezelfde stijl die nadien gebruikt werd door André S. Labarthe.” (Pedro Costa)