Katholieke rituelen en Afro-Indiaanse goden, plattelandsmystiek en revolutionaire politiek, Brahms en Villa-Lobos: deze laatste film van Glauber Rocha, engel-demon van de braziliaanse 'Cinema Novo', tart elke poging tot eenduidige categorisatie of definitie. “Je kan het niet navertellen, je moet het zien”, zei hij. Een hallucinerende anti-symfonie, een angstwekkende wanhoopskreet, een vernietiging die volop aan de gang is. “Hij sloeg te pletter tegen onmacht, tegen de onmogelijkheid om een groot filmregisseur te zijn in de derde wereld, een groot zwart regisseur. The Age of the Earth is dé derdewereldfilm, er is er geen andere. De rest zijn slechts films die conformeren aan andere bestaand werk. The Age of the Earth is een grote onmogelijkheid, een passage langs tijd en wereld, een ontdekking van Amerika in tegengestelde richting, een zwarte Pantserkruiser Potemkin. De film laat zich, met wilde gebaren en snelle ritmes, gevoelen als een extreme anti-klassieker – als bloed dat in het gezicht van de mierzoete cinema van vandaag gespuwd wordt.” (Pascal bonitzer)