Opgenomen in een huis van architect Juliaan Lampens in Sint-Martens-Latem vervat Das Haus Aglaia Konrads fascinatie voor film als medium om een architecturale ervaring op te wekken. Het gegeerde en vaak toegepaste idee van cinema als ‘venster’ en als ‘spiegel’ zit vervat in dit werk. Toch compliceert Das Haus die vergelijkingen door ramen te behandelen als interfaces die binnen en buiten doen vervagen. Hun transparantie materialiseert zich en groeit met behulp van vervormende spiegels uit tot een potentiële toestand. In Das Haus is het scherm niet langer een venster, maar eerder een huid: een tactiele oppervlakte en een membraan dat niet langer veilig of transparant is omdat het een interne filmische compositiestrategie onthult. (Anna Manubens)

De interesses van Larry Gottheim in het werken met de grenzen van een beeld, het isoleren van details, de aandacht voor het frame als een vorm en onthuller van randen, en de liefde voor fotografische texturen komen allen aan bod in deze film. De kijkers worden in deze prachtige beelden getrokken door Gottheims poëtische gevoel voor fotografische kwaliteiten – zoals licht, beweging en textuur – en zijn talent om een landschap te transformeren door het gebruik van het kader om zaken te isoleren en zo een verborgen schoonheid te onthullen. (Barry Gerson)

Concrete & Samples III Carrara werd opgenomen in de beroemde marmergroeves van Carrara. Dit landschap evolueert voortdurend en presenteert zich als een tijdelijke architectuur en gesculpteerde structuren. Het doet denken aan graafwerken die een ruimte, materiaal en een activiteit 'beschrijven'. Het werk toont een sculpturale reis en een visuele scanning van een landschap. Bij gebrek aan een klassieke verhaallijn neemt de omgeving zelf de hoofdrol op, terwijl de camera door de beweging en observatie een narrativiteit suggereert.

Fog Line is een prachtig conceptueel kunstwerk, een melodie waarin elk beeld resoluut van elk vorig beeld verschilt omdat de mist voortdurend blijft optrekken. Verschillende elementen waarmee de beelden zijn opgebouwd (bomen, dieren, begroeiing, lucht en voornamelijk de emulsie en de korrel van de film zelf), zijn verwikkeld in een samenspel dat aan noten in een muzikale compositie doet denken. De kwaliteit van het licht – de tonaliteit van het beeld zelf – voegt onmetelijk veel toe aan het mysterie en de opwinding waarmee het werk zich ontplooit, de mist optrekt en de film door de projector loopt. De compositie is statisch, maar het beeld zelf is vloeiend, dynamisch en vooral wondermooi kinetisch. (Raymond Foery)