“Remote Intimacy is een montage van verschillende types documentair archiefmateriaal, waaronder home movies, educatieve films en newsreels. Deze gevonden beelden worden verbonden door een schijnbaar persoonlijk narratief, dat diverse individuele herinneringen vermengt met literaire teksten. De film is een poëtische verscherping van het geheugen, die begint met een beschrijving van een terugkerende droom. Met de associatieve verhaalstructuur hoop ik een ruimte te openen voor reflecties rond culturele ontheemding.”(SS)

“The Glass Note is opgebouwd uit ogenschijnlijk losstaande elementen: gefragmenteerde lichamen, een storm op een strand, een virtuele oceaan, klankstenen, lege berenkooien in een verlaten dierentuin, een stoel die dienst deed als hoorapparaat. Deze fragmenten worden in een andere context geplaatst om de doorlaatbaarheid van het lichaam te begrijpen en het zintuiglijke te benaderen als meer dan het lichamelijke. Beeld en geluid gaan in elkaar op, animeren en raken elkaar in een spel met de notie van het onbetrouwbare beeld de kunst van het buikspreken, die eigen is aan het filmmedium.” (MHC)

Een gelaagd symfonisch gedicht van gevonden beelden en soundscapes geeft een verschuivend psychogram weer; een nomadische tocht langs ruimtes in en buiten de tijd.

“Ik stelde me een samenwerking voor tussen parallelle werelden of een soort verdubbeld bewustzijn, een lichamelijk gevoel en raadselachtige afwezigheid. Het lichaam van de film wordt gevormd door een ruggengraat van in elkaar grijpende contrasten: negatieve en positieve ruimte, onder en boven water, dag- en nachtbeelden. Deze zijn gemonteerd op beweging en de kwaliteiten van het licht, dat soms zacht is en soms vloekt, als een tedere evenwichtsoefening. De film verkent een kruispunt van wegen achter wat zichtbaar is, in het kielzog van iemand die er niet langer is. Eclipse is een elegie voor Marion McMahon, mede-oprichtster van de Film Farm (Independent Imaging Retreat) in Southern Ontario waar de film ook is gemaakt.” (EH)

Springtij bij volle en nieuwe maan in Ynys Llanddwyn wordt vergeleken met het ‘lichaamsgetij’ van de filmmaakster, van donker naar licht en terug. Red Sea handelt, zoals eerder werk van Judith Noble (voorheen Higginbottom), over de menstruatiecyclus en haar relatie tot de maanstanden. Higginbottom en andere feministische kunstenaars, zoals Catherine Elwes, Carolee Schneemann en Judy Clark, probeerden menstruatie van haar negatief beeld te ontdoen en te laten gelden als een bron van creatieve energie. Red Sea combineert 16mm-film en stilstaande 35mm-beelden, die zijn bewerkt en meervoudig belicht. 

“Een frame per frame gemonteerde cascade van beelden vloeit over in een allegorie van de maancyclus.” (SS)

“Deze beelden zijn gemaakt met een Nikon F3 fotocamera in het monumentale Lumphini Park in Bangkok, Thailand. De handmatig ontwikkelde beelden van organische vormen uit het park construeren systemische en tegelijk emotionele patronen. De naam van het park verwijst naar Lumbini, Sanskriet voor de geboorteplaats van Buddha in Nepal. 2552 staat in de Boeddhistische jaartelling voor 2009.” (TN)

“Flo beweegt zich als betoverd door een straat in het Siciliaanse Taormina — even terloops, gewichtig en ‘stipt’ als L’Arrivée d’un train en gare de La Ciotat, waarmee een vorige eeuw het hoekje omging. Een mijlpaal.” (Mark McElhatten)

“Overvloeiende kleuren. Een ontwrichte maar synchrone tijd. Een transcendentale wending, een zoektocht naar handelingsvermogen, een hereniging met de stromen van het woud.” (SS)