Geïnspireerd door de surrealistische poëzie van het zappen, de esthetiek van filmtrailers en het gebruik van archiefmateriaal in de Marx Brothers’ komedie Duck Soup, werkte Conner vele jaren aan wat hij een “universele film” noemde: de wereld gereflecteerd in een compendium van symbolische beelden uit newsreels, fictiefilms, educatief materiaal en softporno.

An autobiographical account of Fisher’s experiences as an editor in the commercial film industry during the early 1970s. Filming a succession of divergent film scraps rejected at the editing stage, Fisher comments on the origin and meaning of each image, thus exploring the mechanisms and conditions of film production, in both its materialistic and institutional aspects.

“Zoals de titel suggereert, verhoudt Another Movie zich tot A Movie, Bruce Conners film uit 1958. Beide films gebruiken Respighi’s symfonisch gedicht, Pini di Roma, maar op verschillende manieren en met verschillende doeleinden. Conner gebruikte slechts delen van de muziek en de scènes verschillen radicaal van wat de muziek volgens Respighi verbeeldt. Another Movie, daarentegen, presenteert Respighi’s muziek voor wat ze is, maar op een bewust opgedeelde manier. Na de generiek en een inleidend opschrift, lezen we eerst Respighi’s beschrijvingen van de scènes die zijn vier symfonische bewegingen verbeelden. Daarna horen we de muziek in haar geheel, maar is het scherm zwart. Met Respighi’s beschrijvingen vers in ons geheugen, zouden we in principe de scènes moeten kunnen visualiseren. We blijken echter geconditioneerd door jarenlang de muziek te horen in A Movie en zien de beelden van Conners film voor ons. Terwijl we de muziek horen in de ene film, zien we onbewust de beelden van de andere. Tijdens de derde symfonische beweging, die Conner niet gebruikte, zien we de scène die de muziek volgens Respighi verbeeldt. Ik hoop dat deze letterlijkheid, overbodig en dus in principe banaal, een vruchtbare shock voortbrengt.” (MF)