Dimanche

Edmond Bernhard
,
BE
,
1962
,
35mm
,
b&w
,
20'

Een al te vaak vergeten meesterwerkje van de Belgische filmmaker Edmond Bernhard, een van de leermeesters van Grandrieux tijdens zijn studies aan INSAS. “Dimanche is opgezet als een didactische opdrachtfilm over vrije tijd en recreatie, maar Bernhard gaat tegen de geldende verwachtingen in en ontwijkt met verve de valkuilen van de ‘thematische’ film. Zonder terug te vallen op enige vorm van commentaar en gebruik makend van buitengewone beelden van gesublimeerde alledaagse ruimtes (verveling op zondag, de verandering van wacht, spelende kinderen, een renner in het woud, een voetbalmatch, ...), construeert hij met behulp van een elegante montage een uitzonderlijk werk over het gevoel van leegte en de fossilisering van de wereld.” (Boris Lehman) 

The Sun and the Moon

Stephen Dwoskin
,
UK
,
2007
,
video
,
colour
,
60'

Een van de meest persoonlijke en intieme films van Stephen Dwoskin. Een radicaal portret van lust, pijn en melancholie, tegelijk ontluisterd sprookje en autobiografisch essay. “The Sun and the Moon, een filmisch sprookje, gaat over de stuitende ontmoeting van twee vrouwen met het ‘andere’ in de vorm van een man, verwerpelijk en monsterlijk: aan hen om zijn verderf te dulden, aanvaarden of volgen. Allen zitten gevangen in hun eigen afzondering, op hun hoede voor de bedreiging die moet worden geconfronteerd. De film, een persoonlijke interpretatie van De Schone en het Beest, converteert angsten, overtuigingen en verlangens in verleidelijke beelden die zelf gelden als een vorm van camouflage, wat het mogelijk maakt om onverbiddelijke waarheden te uiten.” (SD) 

Deutschland Im Herbst (episode)

Rainer Werner Fassbinder
,
DE
,
1977
,
35mm
,
colour
,
26'

Fassbinder’s bijdrage aan de omnibusfilm Deutschland im Herbst, die probeerde een beeld te schetsen van het politieke klimaat in het Duitsland van 1977, net na de ontvoering en excecutie van Hanns-Martin Schleyer door de Rote Armee Fraktion en de daaropvolgende “zelfmoorden” van drie leden van de RAF in de gevangenis van Stammheim. Op zijn eigen rauwe en onomwonden manier vertolkt Fassbinder, in de woorden van Wilhelm Roth “het gevoel van machteloosheid die toen werd ervaren door de linkse intellectuelen. Het is echter niet het politieke debat dat dit half uur zijn belang geeft, maar wel de brutaliteit en eerlijkheid waarmee Fassbinder zichzelf benadert als mens en regisseur.”