Olivia mag dan niet de noodzaak gevoeld hebben om te veranderen, de wereld rond haar was begrensd door dergelijke onpraktische sentimenten. Olivia’s Place is verdwenen. Haar plaats is nu een soort plaza tussen twee grote, oude huizen in vakwerk die van elders in de stad naar hun huidige locatie werden overgebracht. Een van deze huizen is nu een restaurant, het andere wordt ingenomen door het California Heritage Museum. (Morgan Fisher)

Tegelijkertijd een biografie over Muybridge, een re-animatie van zijn historische sequentiële foto’s en een briljant onderzoek naar de filosofische implicaties daarvan. Reeds in 1966 schreef Andersen in het tijdschrift Film Culture het volledige raamwerk uit dat uiteindelijk de basis van de film werd. Hij begon snel daarna met de praktische uitwerking in het kader van zijn afstudeerfilm aan de UCLA, door zeer nauwkeurig meer dan 3000 van de beelden van Muybridge te herfotograferen. Terwijl historiografische inspanningen om de werken van Muybridge te reanimeren op zijn minst kunnen worden teruggevoerd tot The Film Parade van Stuart Blackton uit 1932, was de aanvankelijke oefening van Andersen slechts een springplank naar uitvoeriger werk. In samenwerking met vooraanstaande kunstenaars en onderzoekers, zoals de filmmaker Morgan Fisher (die meehielp met de montage van het eindresultaat), de componist Mike Cohen, Robert Bartlett Haas (de biograaf van Muybridge) en commentaarstem Dean Stockwell, gebruikte Andersen het visuele idee als ruw materiaal en werkte het uit tot een diepgaande bespiegeling over de aard van het gezichtsvermogen. De ‘zoopraxografie’ uit de titel verwijst zowel naar Muybridges praktijk van de bewegingsstudie – verschillend van de fotografie – als naar zijn apparaat uit 1879 dat de projectie van beelden mogelijk maakte. Zodoende benadrukt de film én de rol van Muybridge in de ontwikkeling van de cinema én de werking van cinema als een illusie die ontstaat vanuit stilstand. (Ross Lipman)