Gefilmd aan de voet van de mystieke berg Hayachine in de prefectuur Iwate, registreert de film een jaar in het leven van de dorpen en dorpelingen uit deze streek tijdens de voorbereidingen van de kagura performances, een danstheater dat ontstond uit religieuze rituelen (en nu voornamelijk opgevoerd wordt voor nieuwsgierige toeristen). Je kan op verschillende niveaus van de film genieten of hem analyseren: een fascinerende blik van een musicoloog op de kagura tradities en performances; een etnografisch portret van het landelijk leven en dorpshiërarchieën; en vooral, een studie van een sleutelmoment in de Japanse maatschappij, wanneer, zelfs onder het oog van Haneda’s camera, de landelijke levenswijzes werden blootgesteld aan de moderniteit: geasfalteerde wegen, auto’s en televisietoestellen. Zeer toepasselijk komt de werkelijke schoonheid van de film niet voort uit zijn these, maar uit zijn afstemming op de eigen, inherente ritmes van de berg. (Pacific Film Archive)

Sumiko Haneda is een van de meest prominente filmmakers uit Japan en een van de weinige vrouwen die er in non-fictie film werkten in de naoorlogse periode. Haneda, geboren in 1926 in Dalian, China (in die tijd Mantsjoerije), begon in 1949 te werken bij Iwanami Productions, een bedrijf gespecialiseerd in educatieve en promotiefilms, waar ze films zou maken over de kunsten, onderwijs en de natuur. In 1976 regisseerde ze haar eerste onafhankelijke film, Usuzumi no sakura (The Cherry Tree with Gray Blossoms, vertoond op het Courtisane festival 2021). Ze zou nog meer dan 80 korte en lange films regisseren en werkte samen met Paulo Rocha bij diens films A Ilha dos Amores (1982).

“What is art for, what is fiction for, what position does the profilmic material occupy in a movie, what position does fiction occupy in art? What about the artist? What happens to the artists filmed? Rarely in the history of cinema have such essential questions been asked in such a direct, simple, generous, and intelligent way. I am a filmmaker, and until now I believed that I would be closer to the truth if I approached it through fiction, but now, after seeing Haneda’s Ode to Mt. Hayachine, I realize that the idea is an arrogant one, we must take advantage of this opportunity, we must learn to see reality correctly to know the truth. Ode to Mt. Hayachine gave us the best example of this.” (Paulo Rocha)

Japanese spoken, English subtitles
Print courtesy of Japan Foundation and Kanatasha