Beatriz Ferreyra is een in Frankrijk gevestigde musique-concrètecomponist van Argentijnse afkomst die haar eigen taal ontwikkelde binnen de experimentele muziek. Het script van deze documentaire bestaat uit de muziekstukken die Ferreyra in de loop der jaren heeft uitgewerkt, de geluiden en stiltes die ze opbouwde en de radicale stelling dat het beeld in dienst staat van het geluid.

English subtitles

Occam Delta XX, een toevoeging aan Radigues akoestische cyclus Occam Ocean, is een triocompositie met Aura Satz, Rhodri Davies en Julia Eckhardt. Radigue presenteerde een nieuw partituurbeeld (of ‘levende partituur’, in haar woorden), een beeld geassocieerd met water, aan filmmaker Satz en langdurige muzikale partners Davies en Eckhardt. In plaats van een film te maken die de muziek documenteert en van buitenaf beschouwt, gaat deze film mee in de logica van het muziekstuk en komt hij tot stand in een open verstrengeling van de componist en de muzikanten.

De aanleiding voor Light Music was de geringe aandacht voor vrouwelijke componisten in de Europese traditie. Het begon als een compositie van tekeningen. Tijdens het filmen van deze tekeningen ontwikkelde zich een orkestratie van noise waarbij de intervallen tussen de lijnen zich registreren als ‘noten’. De tekeningen werden gefilmd met een rostrum camera, een type camera gebruikt om stilstaande beelden te animeren. De beweging van de lens, naar of weg van de tekeningen, is hoorbaar. Naargelang de intervallen tussen lijnen nauwer of breder worden, stijgt of valt de toonhoogte van het geluid. Het beeld produceert geluid, meer bepaald is het lijnenspel letterlijk ‘lichtmuziek’. Bij de vroegste vertoningen van Light Music was het niet mogelijk de twee projectoren te synchroniseren. Daarom liep ik van de ene naar de andere om ze, in zekere zin, te dirigeren of in het ritme te houden. Cinema en muziek eisen meestal dat elke voorstelling een herhaling van de vorige is. Light Music, daarentegen, is min of meer verschillend bij elke vertoning. In een specifieke context worden de bezoekers de performers, performend in en ten opzichte van het licht van Light Music. Dit kan worden meegenomen, misschien met een mobiele telefoon, als een digitaal document van de toeschouwer als performer. De verhouding van het publiek tot het werk is radicaal veranderd: geluid staat niet stil, geluid beweegt. (Lis Rhodes)