“As a voluptuous lemon is devoured by the same light that reveals it, its image passes from the spatial rhetoric of illusion into the spatial grammar of the graphic arts.” (Hollis Frampton)

Lemon onderzoekt de aard van het zien, illusie, ruimtelijkheid en film. Een minimalistische film waarin een enkel statisch shot van een citroen een continue gedaanteverandering ondergaat door een steeds veranderende belichting.

In 1632 bedacht Dr. Plempius in Amsterdam een visueel experiment. In een verduisterde kamer stelt men het oog op van een recent gestorven koe. Het beeld dat tevoorschijn komt beeldt perfect alle objecten in de buitenwereld af. Sarah Vanagt filmt haar nicht, historica Katrien Vanagt, die nauwgezet de voorschriften van de meester uitvoert.

“I’d like to say more, but words fail me. This is historically reductive. That won’t do. One makes choices. Choices are made. The opacity has been tapped. The black quivers, the matter is set in motion. There is light. Its primeval, prehistoric. At last, the first film! It trembles in the eye-mind. Unique.” (Michael Snow)

In een interview met Jonas Mekas uit 1971 legde Ernie Gehr uit hoe hij om History te maken zwarte stof voor een filmcamera zonder lens (“its image- forming device”) hield en een lamp gebruikte om het doek te belichten. Mekas vroeg niet waarom Gehr geen lens gebruikte omdat hij de implicaties van diens granulaire visie begreep en zei: “History comes closest to being nothing but the reality of the film materials and tools themselves.” (Manohla Dargis)

Detour de Force is een fascinerend portret van 'gedachtograaf' Ted Serios, een overmatig drinkende piccolo uit Chicago die in de jaren zestig opzien baarde met zijn paranormale talent om met zijn geest honderden polaroidbeelden te produceren. De film, gemaakt op basis van door het Oostenrijkse Filmmuseum prachtig gerestaureerde 16mm archiefbeelden, bekommert zich niet zozeer om de authenticiteit van Serios’ beweringen, maar focust op de mediatisering rond deze man, zijn manipulatie van verschillende technologische vormen en de limieten van analoge film.

Black verwijst naar zwart als de belangrijkste component van het visuele en is een ode aan de duisternis. Wanneer de lichten uitgaan komen de zaal en het scherm samen in een onbegrensde ruimte. Het scherm, de zaal en het publiek delen een plotse onzichtbaarheid, een ervaring die zowel persoonlijk als collectief is.