09: Akerman / Dick / Green / Lertxundi

1 April, 2017 - 13:30
Sphinx cinema

 

 

SELECTIE 2017

Een dialoog tussen nieuw audiovisueel werk, oudere of herontdekte films en video’s van kunstenaars en filmmakers die zich bewegen door het uitgestrekte terrein van het bewegend beeld.

_______________

Dit programma laat zich inspireren door Laida Lertxundi’s sensuele en compromisloze cinema en toont vier films die tegendraads en speels de vrouwelijke blik vieren.

_______________

 

In the presence of Laida Lertxundi.

Saute ma ville

Chantal Akerman
,
BE
,
1968
,
16mm
,
13'

Akerman was amper achttien toen ze in 1968 debuteerde met het anarchistische Saute ma ville. Ze voert zichzelf op als huisvrouw in een revolutionaire tienerparodie op de krampachtige spelregels van de petite bourgeoisie.

Guerrillere Talks

Vivienne Dick
,
US, IE
,
1978
,
Super 8
,
24'

De Ierse filmmaker Vivienne Dick bepaalde mee de New Yorkse No Wave filmscene van de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig. De No Wave beweging omarmde een brutale guerrilla esthetiek, waarvan de lo-fi glamour perfect gevat wordt door Dicks Super-8 films met een losbandige cast aan kunstenaars en muzikanten. Guerrillere Talks is haar eerste film en bestaat uit zes rolletjes Super-8 film die elk drie en een halve minuut duren.

Saddle Sores

Vanalyne Green
,
US
,
1999
,
video
,
20'

Een videokunstenaar ontmoet de knappe maar enigmatische Marlboro Man en ze loopt een seksueel overdraagbare aandoening op. In een wrange en scherpe film, deels Ibsen en deels Danielle Steele, herwerkt Vanalyne Green het concept van de seksuele opvoedingsfilm om een kritische blik te werpen op een aantal geliefkoosde stereotypes over romantiek, het Amerikaanse Westen en cowboys.

025 Sunset Red

Laida Lertxundi
,
US, ES
,
2016
,
16mm
,
14'

025 Sunset Red is een soort quasi-autobiografische beschouwing. Een moeilijk waar te nemen blik op vroeger en nu. Herinnering en directheid. Fijngevoeligheid en viriliteit. Het ongrijpbare en het zintuiglijke. Baskenland en Californië. Het is een reeks echo’s van een opvoeding door communistische radicalen. Niet uit nostalgie maar voor het vinden van betekenis en het leren uit het verleden voor het heden. In de film wordt bloed verzameld en vergoten, rode filters bedekken landschappen en beelden van verlangen worden zowel geproduceerd als geobserveerd. De film is een transparante, psychedelische uitstap in het huiselijke en het politieke, en kijkt naar manieren waarop politiek kan uitbarsten, een leven beïnvloedt, een gevoeligheid vormt en inwerkt op een lichaam.” (Laida Lertxundi)