Op de uitdaging om “Algerije te documenteren over zichzelf ” biedt Tariq Teguia een antwoord in de vorm van een roadmovie die de stad de rug toekeert en diep het achterland ingaat. Het is het verhaal van een landmeter die zich door de steppes van de Algerijnse Saïda provincie beweegt en zo nieuwe ontmoetingen en relaties aangaat. Maar het is ook een assemblage van lijnen, kleuren, ritmes en klanken waarbinnen de woestijn niet zozeer fungeert als mythologische ruimte, maar als een een kruispunt van divergente circulatielijnen die vluchtig samenkomen om weer uit elkaar te gaan: die van de fictieve personages, maar ook die van rondtrekkende arbeiders, die van ondergrondse activisten, die van illegale immigranten, die van verschillende talen en muziekvormen. Teguia brengt het gebied en de verschillende manieren waarop het kan bewoond worden in kaart als een samengaan van kruisende lijnen en getuigt op die manier van de complexiteit en heterogeniteit die een samenleving karakteriseert. Hij doorweeft de lijnen niet om een behaaglijk behang te maken, maar om “tussen de steken door te kijken”, om de sporen van het verleden en de tekenen van een ander mogelijk Algerije aan het licht te brengen.

“My way of proceeding is territorial, spatial, both political and sensorial, and this time I wanted to extend it into the depths of the coun­try, into the heart of the country... This film is in some ways a road movie, but it works at different speeds. Gabbla was born of my intui­tions when I was on location: when I went there, I saw lines, and the film had to reflect these lines. They are lines of circulation, those of the Chinese workers, those of the clandestine activists, those of the illegal immigrants, those of the different languages and musical forms, and those of the fictional characters that I was going to add. I tried, in a plastic and not sociological or journalistic way, to make this intertwining of lines of circulation perceptible.”

Arab-Algerian spoken, English subtitles