Hoewel je een dierentuin meestal verlaat met het idee dat je de dieren die er wonen wat beter begrijpt, kan zo’n plek minstens evenveel vertellen over de mensen die ze ontwerpen en beheren. Met Collective Monologue verkent Jessica Sarah Rinland haar aanhoudende bezorgdheid over de relatie tussen de mens en de natuurlijke wereld—en dan vooral over de invloed van instituties op deze relatie. Centraal in de film staan de dieren en het personeel in verschillende Argentijnse dierentuinen en opvangcentra, waaronder het Buenos Aires Ecopark, dat aan het eind van de 19e eeuw werd opgericht als dierentuin. Hierbij legt de film niet alleen tedere momenten van interactie tussen diersoorten vast, maar worden ook administratieve en infrastructurele details in beeld gebracht. Dierenverzorger Maca ontfermt zich dag en nacht over de dieren in een van deze afgebakende, en alsmaar controversiëlere ruimtes. Tijdens haar twintigjarige staat van dienst smeedde ze betekenisvolle banden die de taal en de ingebeelde grenzen tussen mensen en dieren overstijgen.

Naast de fascinerende portrettering van soortoverstijgende zorg, bevat Collective Monologue ook opmerkelijke 16mm-beelden van de dieren (en een aantal verbazingwekkende bewakingscamerabeelden van nachtelijke miereneters), evenals archiefbeelden die een parallel onderzoek voeren naar kwesties als arbeid, gender en de koloniale verovering van de natuur. Rinlands hypnotiserende benadering, die een complexe, minutieuze vorm met een aangenaam fragmentarische en open structuur aanneemt, werpt vragen op over de manier waarop mensen naar dieren kijken en de wereld met hen delen. (Andréa Picard—TIFF)