Tussen 2011 en 2013 vonden er in Zuid-Californië een aantal raadselachtige inbraken plaats: in een tiental middelbare scholen verdwenen er tuba’s. Die gebeurtenissen vormden de inspiratie voor deze genre-overstijgende debuutfilm. Beeldend kunstenaar en filmmaker Alison O’Daniel, die zich identificeert als d/Doof, verbeeldt zich hoe een muziekband zou klinken zonder het diepe geluid van dit instrument en kaart de vraag aan wat ‘luisteren’ is. De film laveert tussen verschillende verhaallijnen in een mengeling van documentaire, verhalend/narratief en re-enscenering — één verhaallijn volgt een Dove drummer die een gefictionaliseerde versie van zichzelf speelt, een andere volgt de scholen die met de diefstallen te maken krijgen — afgewisseld door ingenieuze interpretaties van historische concerten, van 4’33” van John Cage tot de laatste punkshow in de Deaf Club in San Francisco (georganiseerd door filmmaker en kunstenaar Bruce Conner).

The Tuba Thieves vertelt een verhaal aan de hand van geluid en de afwezigheid daarvan en omarmt de mogelijkheid van misverstanden en vertraging in een beschouwing over toegang en verlies. In deze ongeziene — en ongehoorde — filmische indruk van Los Angeles, waarin tekstuele bijschriften een rijke narratieve ruimte scheppen, spoort O’Daniel het (horende) publiek aan om zich auditief opnieuw af te stemmen.

“Ultimately, this film is a meditation on access and loss, and an investigation into what it means to steal, make, lose, own, protest against and legislate sound, and therefore inversely quiet and peace. The history of sound segregations is deeply embedded into the city through the design and mediation of sound. These choices declare an ownership over space and air, how sound travels through these substrates and who is allowed or obligated to hear it.” (Alison O’Daniel)

language: American Sign Language, English