In Zinzindurrunkarratz vertrekt Oskar Alegria op een tocht om het verleden te herwinnen. Met een Super-8-camera die ooit nog van zijn vader was en al 41 jaar niet meer werd gebruikt, wil hij het pad van de herder volgen — de tocht die zijn grootvader in zijn jeugd aflegde om de kudde van de ene weide naar de andere te brengen, maar waarvan niemand zich vandaag nog de exacte coördinaten herinnert. Het resultaat is een film die niet alleen genoegen schept in de zoektocht maar ook in de vele omwegen die er onvermijdelijk mee gepaard gaan. Zinzindurrunkarratz werd gefilmd in het noorden van Spanje — tussen Artazu en Sierra de Andia — en is bewoond door velden, dieren, wind, bloemen, bomen, vuur, waardevolle voorwerpen en rituelen, kruiden, stormen, home movies, familieherinneringen, wiegeliedjes… De film is voornamelijk geluidloos met sporadisch een on-screen tekst die de beelden poëtisch aanvult en reflecteert over het creatieve proces. Maar af en toe weerklinken flarden geluid om de fragmenten met elkaar te verbinden en de barstjes te verhullen, zoals het goud dat in Japan wordt gebruikt om gebroken vazen te herstellen. Door aandacht te schenken aan de gebaren van een verloren tijd van vorige generaties — gebaren die door de technologische revolutie langzaam maar zeker verdwijnen — componeert Alegria een regionaal lied, een aandenken aan zijn familie en een diep doorvoeld eerbetoon aan de moeder. (Cristina Álvarez López)