Helga Reidemeister leerde Irene Rakowitz kennen toen ze als maatschappelijk werker in het noordwesten van Berlijn werkte. Irene, die politiek actief was in de wijk en recent gescheiden, stemde toe om samen met Reidemeister de realiteit van het gezinsleven in de arbeidersklasse vast te leggen. Rakowitz zei zelf: “Het gezin is absoluut taboe, en dat slaat nergens op volgens mij. Mijn politieke denkproces, dat ergens begon, heeft me geleerd dat familie geen taboe hoeft te zijn! Want alles dat van buitenaf zichtbaar wordt, in een sociale situatie of sociaal gedrag, vindt zijn oorsprong in het gezin. Dit is de voedingsbodem voor al het sociaal gedrag, en volgens mij moet aan het licht worden gebracht waar dat precies vandaan komt.” In Von wegen ‘Schicksal’ wordt er getracht de machtsverhoudingen tussen filmmaker en degene die gefilmd wordt aan te pakken, zo neemt Rakowitz een actieve rol op, niet alleen in haar eigen leven maar ook in het filmproces.

“My main characters are women because in our society women have the greatest difficulty in finding a bit of happiness in their daily lives. But I wouldn’t call my films ‘women’s films’, rather family films. I like to think men can equally learn from them. One-sided learning by women is useless, as far as I’m concerned. I take seriously the viewing habits of the so-called masses in order to reach them. That is public which is consistently deceived and neglected by television because their everyday problems are ignored. I don’t make films for the privileged, for intellectuals, although I don’t exclude them. My main project is to make films for the people who are in them and who recognize themselves in them. Beyond that, I also make films for myself and for my friends. The themes in my most recent films — about the capacity to love, about violence, dreams, and hope — these are not questions specific to any one class. My films also attempt to work out problems which remain unsaid and repressed. They are documents of what isolates me, what makes me angry, what I want to experience so that it will change, so that it won’t stay the way it is.” (Helga Reidemeister)