Het resultaat van een herhaald samenspel tussen een filmmaker zonder camera, de Atlantische Oceaan en een krabbenval. Gedurende drie dagen in januari, drie dagen in oktober 1997 en nog eens een dag in augustus 1998 werden stroken onbelichte en onontwikkelde filmpellicule te week gelegd in een krabbenkooi op een strand in South Carolina. Zowel het geluid als het beeld komen voort uit de oceanische inscripties die rechtstreeks zijn opgetekend in de emulsie van de film door het zoute water, het zand, de rotsen en schelpen.

De geesten die de film bevolken zijn vier Chinese arbeiders die stierven op zee nadat ze uit een vissersboot sprongen in de hoop Puntas Arenas te bereiken, een Chileense stad ten noorden van de Straat van Magellaan. Vogels hebben hun ogen uitgepikt; hun gsm’s, paspoorten, voedsel en computers werden teruggevonden. Ondanks de reddingsvesten die ze droegen werd uitgegaan van zelfmoord. Daarom vertellen de inwoners, voor hun huizen of op de kiezelstranden, hun versie van de feiten. De kinderen leren lezen door kranten te ontcijferen, ze brengen apocalyptische fabels over imaginaire ziektes of dromen van een ark die hen herbergt en de wind trotseert zodat hun stemmen gehoord worden. De geschiedenis stottert en breekt, de aarde zweet en kadavers komen tevoorschijn. Op het einde van alle mogelijke wegen blijven enkel indrukken, richtingen en verschijningen over. (Charlotte Bayer-Broc)

Spanish spoken with English subtitles

Jonge soldaten van voorbije oorlogen dwalen doelloos door een bos. Ze dragen uniformen van Sovjettroepen, de Wehrmacht en het Amerikaanse leger ten tijde van de Vietnamoorlog en lijken vredevol samen te leven in het bos. In interviews vertellen ze oorlogsherinneringen die ze onmogelijk zelf kunnen hebben meegemaakt, maar die zich wel hebben genesteld in hun geheugen. Meer en meer ontvouwen zich de verbindingen tussen oorlog en spektakel, geschiedenis en representatie, werkelijkheid en verbeelding.

English spoken with Dutch & French subtitles