Een uitzonderlijke uitstap weg van Californië in Lertxundi’s oeuvre. “in de stad Utskor in de regio Bø (in het noorden van Noorwegen) vinden we herinneringen aan een politiek verleden dat zich verstrengelt met huiselijke, familiale momenten tijdens de middernachtszon.” (Laida Lertxundi) 

Tijdens de duur van twee Kodachrome filmrollen, zien we simultaan oostelijke en westelijke zichten op het omliggende landschap, waar de hemel, de schaduwen, kleuren en licht continu ingrijpend wijzigen. Beydlers hand, die zorgvuldig een spiegel voor de camera houdt, trilt en suggereert de relatieve kleine schaal van de mens ten opzichte van het monumentale landschap en haar ingrijpende veranderingen. Maar het gebruik van de spiegel benadrukt ook het menselijke verlangen om wat we rondom ons zien te kadreren en te begrijpen. (Mark Toscano) 

In drie delen met drie verschillende formele strategieën toont Baillie ons ontmoetingen met natuurlijke schoonheid die hij aantreft in de North Bay in de buurt van San Franscisco. het eerste deel betreft een studie van pruimbloesems, weergegeven in rijke en veelvuldige dubbeldrukken die de witte bloemen weergeven als een uitbarsting in een storm van visuele complexiteit gekadreerd in een over paarse bergen bewegend shot. In het tweede deel laat baillie ons kijken naar het kleine meisje uit de titel dat samen met haar hond aan de kant van de weg naar auto’s wuift, verloren in haar wereld en gedachten. De cadrages van Baillie blijven eenvoudig, zonder de nood om elementen toe te voegen of weg te halen. Het derde deel toont waterinsecten aan het oppervlak van een vijver en herinnert ons aan het zeer opmerkelijke en gevoelige camerawerk van Baillie terwijl hij de elegante dansen, het subtiele licht en het effect van de bewegingen op het wateroppervlak observeert. (Mark Toscano) 

Nathaniel Dorsky maakt korte stille 16mm films met een zeldzame en enorme schoonheid die de verwondering van de filmmaker als reactie op de wereld om hem heen weerspiegelen. Song is gefilmd in San Francisco tussen begin oktober en de winterwende in december 2012. 

“We had the experience but missed the meaning” is een regel uit een gedicht van T.S. Eliot. Maar de inspiratie voor dit meest recente werk van Lertxundi – dat ook bestaat als een installatie met twee schermen – is een kortverhaal van de Argentijnse schrijver Adolfo Bioy Casares: Todos los hombres son iguales (Alle mensen zijn gelijkwaardig of Alle mensen zijn hetzelfde, afhankelijk van de vertaler). In het eerste deel van de film leest een vrouwenstem voor uit dit verhaal. In Lertxundi’s herinterpretatie worden beelden woorden en functioneert film als poëzie. Het tweede deel is een road movie doorheen industriële landschappen en straten in Zuid-Californië. 

Opgenomen in Boyle Heights in East Los Angeles. De buurt, die historisch gezien ontstaan is door culturele transitie, weerklinkt in de poëzie van de plaatselijke bewoner Mapkaulu Roger Nduku. Gedichten over afscheid, kijken en dingen die voorbijgaan trekken de geprojecteerde ruimte verder open. De opeenvolgende tableaus tonen een portret van een omgeving en vormen een afscheidsbrief aan een vluchtige thuishaven.