Broken Tongue is hoofdzakelijk gemaakt met beelden uit 1 januari-edities van The New York Times, vanaf het begin van de krant in 1851 tot 2013. De film is een innig eerbetoon aan de avant-garde sound performer Tracie Morris en haar gedicht Afrika.

“Voor deze film maakte ik in de camera een superimpositie van zes opnames van mezelf, waarin ik in zes verschillende posities fluit speel rond een cirkel. In elk shot begin ik willekeurig “Row, Row, Row Your Boat” te spelen. De film toont een unieke vertolking van deze klassieker.” (JO)

“Een man en een vrouw converseren woordloos – een filmdialoog. Het begeleidende geluid kwam tot stand door een akkoord uit een Mahler-symfonie door twee ‘reel-toreel’ taperecorders te sturen en te bewerken.” (BM)

Julia Heywards bijdrage aan Jean Dupuy’s Three Evenings on a Revolving Stage (1976), een performance in de Judson Memorial Church waarvoor kunstenaars werden uitgenodigd om een kort stuk te brengen op een draaiend podium. Heyward bracht, getooid in een stijlvolle jurk, Shake Daddy Shake, een opzienbarende herinnering aan haar vader, een verlamde predikant uit het Zuiden.

All episodes: Ironing to Greenham, Much Madness, No. 8 Bus, Petal for a Paragraph, Pink Patterns, Pornography, Swing Song, Tiger Lily, Washing Up, White Words, Winscale, Words and Wealth, Goose and Common

Dertien éénminuutfilms, gegroeid uit een reeks korte gedichten van Lis Rhodes, bezinnen zich over de traditionele patronen van onderdrukking in vrouwenlevens (pornografie, geweld, kernwapens) en de vele vormen die verzet kan aannemen. Ze zijn in samenwerking met kunstenares Jo Davis gemaakt als tv-opdracht voor Channel 4.

Susan Steins vroege film, G, toont haar belangstelling voor taal en werk, en hoe de twee verbonden zijn. In dit experiment met het samengaan van beeld en geluid, accentueert ze vanuit verschillende hoeken opgenomen beelden van een typmachine met de bijna abstracte geluiden van het typen, een klok en een monoloog. Het resultaat is een reflectie op zowel de materiële als de artistieke processen waar een schrijver mee geconfronteerd wordt. “Thinking about writing and hearing and writing of the film, the same alphabet which has been shared by many women.” (SS)

Een nieuw kort filmportret dat, zoals wel vaker in Ute Aurands werk, gefilmd is over meerdere jaren en op verschillende plaatsen, in dit geval Duitsland en Japan. “Het filmen van portretten laat me toe private gebaren en momenten te beklemtonen, en zo het narratieve of documenterende te overstijgen.” (UA)

Een persoonlijke documentaire rond herinneren, reizen en kijken: een vrouw denkt terug aan haar verleden aan de hand van gezichten die ze ziet op de Londense metro. Ze begint te geloven dat al deze mensen, net als zijzelf, een rol speelden in dezelfde gebeurtenis. Het verhaal neemt de vorm aan van een brief aan haar vriendin Fatima en is gesproken in het Urdu. De ondertitels zijn in het Engels, maar verschijnen niet altijd samen met wat gezegd wordt. Syed geeft uitdrukking aan de ontheemding eigen aan de diaspora-ervaring en bevraagt de rol van taal in het bepalen van machtsrelaties tussen klasse, ras en gender.

Een film gemaakt in een contactprinter met beelden die verval vertonen door vroegere projecties.

Answer Print is gemaakt met afgetakelde 16mm- kleurenpellicule en is bedoeld om na verloop van tijd te verdwijnen. Kleur noch geluid werden gemanipuleerd tijdens de analoge wedersamenstelling. De soundtrack combineert geluiden die zijn gemaakt door stille, dubbel geperforeerde pellicule, de optische sporen van geluidsfilms en de tonen van de projector bij het lezen van elke door de filmmaker aangebrachte cut. De shots zijn gebaseerd op een lengte van 26 frames: de afstand tussen het beeld en zijn geluid bij 16mm film met optische sporen.

Chameleon stelt een visuele dialoog voor tussen het geziene, het herkende en het onherkende. Een vrouw doorzoekt een innerlijk landschap, een ruimte die haar zowel opsluit als omsluit. Haar jurk, een projectie van vrouwelijkheid, wordt haar expressiemiddel. Door middel van ritmische montage beweegt de film in stilte naar het punt van confrontatie; de vrouw opent de deur naar de buitenwereld. Dit schokkende moment van gewelddadige interactie wordt kracht bijgezet door het enige geluid in de film.