Gedraaid in Beiroet, Libanon tijdens het filmen van Ca Sera Beau, From Beyrouth with Love van Wael Nourredine.

Opgenomen in Boyle Heights in East Los Angeles. De buurt, die historisch gezien ontstaan is door culturele transitie, weerklinkt in de poëzie van de plaatselijke bewoner Mapkaulu Roger Nduku. Gedichten over afscheid, kijken en dingen die voorbijgaan trekken de geprojecteerde ruimte verder open. De opeenvolgende tableaus tonen een portret van een omgeving en vormen een afscheidsbrief aan een vluchtige thuishaven.

“In The Street is reportage als kunst. Het brengt verslag van feiten, maar vooral omwille van hun nutteloze schoonheid. Je zou kunnen stellen dat de film een beeld geeft van de arbeidersklasse in Spanish Harlem tijdens de jaren 30 en 40 – hun gedrag, hoe ze eruitzagen – maar een narratief commentaar zou daar veel meer aan toegevoegd hebben. Statistieken en andere feiten konden helpen om wat we zien te situeren, dit zou veel toevoegen aan de film. De totale afwezigheid van commentaar of ander tekstmateriaal bewijst dat de bedoelingen van de kunstenaar elders lagen. We moeten genieten van deze film als een verzameling van mooie verschijningen.” (Roy Arden)

“Leandro Katz’s simplest, most direct and probably least ambitious film and yet in many ways it is his loveliest. The results of the systematically structured material is unexpectedly stirring. Because of the impersonal method of construction, the freeze frames are not the result of sudden sentimental tugs. The count sometimes falls very conveniently on an image of natural poses, strikingly set against the backdrop; but just as often, the freeze frame is of a bare wall or an alleyway. The mechanical tension between the handheld camera’s panning and the systematic stops creates disarmingly simple, evocative effects. The freeze may halt a pan or simply congeal an already held moment. In the first case, an image often ends up de-centered, highlighting the broadside of the shack-like dwellings with their inhabitants crowded at the edge. Or, alternatively, a smiling boy, full of animate life and sensuousness, suddenly becomes an anthropological document, frozen evidence of a time, a place, and a culture.” (Tony Pipolo)

Heen en weer snijdend tussen twee opnames van de S-Bahn, de luchttrein door voormalig Oost-Berlijn, gefilmd voor en na de val van de Berlijnse Muur, gunt Gehr ons een verhelderende blik op de verregaande culturele en economische evolutie in het geboorteland van zijn ouders doorheen de compleet nieuwe - en amper herkenbare – architectuur in de stad.

Bewegend van oost naar west, omlijsten de ramen van een bus stukjes van de voorbijglijdende stad. De hele dag lang komen beelden van pendelaars, lichttexturen en details van lichamen samen om een portret te weven: een beschouwende meditatie over publiek transport in de stad Los Angeles. Deze reis speelt zich af tegen een decor vol afzondering, routine en alledaagse schoonheid. Intussen verzorgen de geluiden van toevallig passerende auto's de klankband.

Opgenomen in Queens, NY in 2004. De film is een observatie van geheugen en identiteit aan de hand van de couleur locale in een portret van Jackson Heights, de thuishaven van een grote Latijns-Amerikaanse immigrantenbevolking. Straatbeelden, van mensen en dagelijkse rituelen, tonen hoe de tijd voorbijgaat in een buurt die een spiegel wordt, niet enkel van elders, maar ook van het verleden. Het landschap is een weerspiegeling van die andere plek, daardoor ontstaat een nieuwe thuis maar tegelijk ook een gevoel van ontheemding in deze nieuwe omstandigheden. De film onderzoekt de betekenis van een thuis en bouwt voort op het collectieve geheugen.

Deel drie van een reeks stille zwart-witfilms door Robert Fenz die de betekenis en weerklank van het woord “revolutie” verkennen, opgenomen in Mexico en New York. “Je kan de films van Robert Fenz nooit onderwerpen aan de principes van een statische analyse: daarvoor zit hun subversief vermogen te zeer in de weg. Ook al heeft de totaliteit van zijn werk een paar karaktertrekken gemeen: kritisch bewustzijn, politiek engagement (anders dan militantisme), een verlangen om te weten wat schaduwen verbergen, passie voor alles wat anders is. Fenz roept elementaire vragen op over idealisme, vanuit een concrete, fijngevoelige en fysieke observatie. Aan de hand van ritme en creatieve improvisatie ontwikkelt zich in zijn filmwerk een stijl die zich wortelt in een diep geloof in de kracht van het beeld – als een communicatiemiddel, als een kritisch instrument, als een innerlijke noodzaak.” (Gabriella Trujillo)

“I just shot simply but used a telephoto lens with an extension tube on the back, which gives you a very limited focal plane, a few inches. No one I know ever uses it with a long lens, especially with a moving subject, but I really liked the way it looked. I had to get into the flesh of that town, with the merciless sun beating into the bricks of the street and all the death-every night there’d be something or somebody killed, lying in the street in the morning. I had met up with this (archetypal) young girl, riding her pony. And I was afraid to meet her father. I’d sent word out trying to see her, and he sent word back to come meet him, and I thought, “Oh, God!”. But he turned out to be a very nice fellow: Manuel Sasa Zamora, of Jalisco. They were very poor and lived behind a big gate and had a horse and a dog named Penquina. That horse didn’t like me and would not let me film. I had to give it up for a while. Later, I named my horse after the film – Valentina.” (Bruce Baillie)