Edward Owens

7 November, 2019 - 19:00
Bozar, Brussel

Edward Owens (1949­-2009) studeerde aan het Art Institute in Chicago wanneer Gregory Markopoulos er midden de jaren zestig de filmafdeling oprichtte. Owens, die schilder­ en beeldhouwkunst volgde, maakte toen al enkele jaren 8mm­-films. Markopoulos was zo onder de indruk van de maturiteit van zijn werk dat hij hem aanmoedigde om naar New York te verhuizen. De daaropvolgende vier jaar maakte Owens een reeks films die meer en meer gingen getuigen van een vormelijk meesterschap, dat geïnspireerd was door Markopoulos’ stijl maar toch een opmerkelijke eigenheid tentoonspreidde.

Tomorrow’s Promise verraadt nog de invloed van zijn mentor in zijn elliptische vertelling van een verbroken verhouding tussen een man en een vrouw door middel van wervelende montage, veelgelaagde beelden en dramatische belichting. De verfijning van de film is des te opmerkelijker in de wetenschap dat Owens tijdens het maken pas achttien jaar oud was. Maar de ware doorbraak in zijn werk laat zich opmerken in zijn twee daaropvolgende films: Remembrance: A Portrait Study and Private Imaginings and Narrative Facts. Beide films zijn opgenomen in Chicago en passen zijn formidabele repertoire van technieken toe op niet­-fictieve onderwerpen: zijn eigen familie en hun omgeving. Remembrance toont zijn moeder, Mildered Owens, en haar vrienden Irene Collins en Nettie Thomas. De vrouwen worden gefilmd terwijl ze drinken, roken en rondhangen. Hun gezich­ten zijn belicht als zeventiende­eeuwse schilderijen terwijl de soundtrack bezet wordt door popmuziek. Het beklemmend stille Private Imaginings and Narrative Facts combineert een majestatische voorstelling van zijn moeder met een fijngevoe­lig gebruik van ritme en superimpositie, die de kloof oproept tussen de realiteit van het huiselijk leven en verlangens naar luxe en verfijning. Ondanks lof van invloedrijke stemmen zoals Parker Tyler en Jonas Mekas, kende Owens filmcarrière al op zijn twintigste een tragisch einde. (naar Ed Halter) 

“Edward Owens may well be one of the few for whom ‘amateur’ and ‘professional’ need have no significance whatsoever: true to his own native talents, with grim determination uncanny, whether the mind in the arts is for or against beauty or its opposite twin, chaos. So that with each subsequent struggle to complete a film he will leave us breathless with anticipation for his next work.” — Gregory Markopoulos    

 

New digital preservations by The Film-Makers’ Cooperative.

Tomorrow’s Promise

Edward Owens
,
US
,
1967
,
16mm
,
colour
,
45'

Edward Owens has achieved in Tomorrow’s Promise a quality so exceedingly high that one is forced to term certain moments of the film bad only because they are surrounded by such rich nuance. Tomorrow’s Promise deals with complex, intellectually exciting subject matter yet remains unobscure. The nudity of the film is handled in a fresh and climactic way. Tomorrow’s Promise contains almost separate films and Mr. Owens has successfully assembled them toward one goal: vacantness. Mr. Owens appears to be a classicist adhering to his own valid principles of excellence in the arts … there will be no limit to the amount of beauty and excoriation he may choose to show us.(Gregory Battcock)

Remembrance - A Portrait Study

Edward Owens
,
US
,
1967
,
16mm
,
colour
,
6'

“The music is by Marilyn Monroe singing Running Wild from Some Like It Hot, because it’s a film portrait of Nettie Thomas. She did floors in white women’s homes, like black women did to support their families in the olden days. My mother is sitting in a wicker chair with an ostrich feather boa, a grey worsted wool skirt, a silk belt. For her portrait, I used All Cried Out by Dusty Springfield... I was advised by Gregory Markopoulos not to play the music. Because Gregory didn’t think it was proper.” (Edward Owens)

Private Imaginings and Narrative Facts

Edward Owens
,
US
,
1970
,
16mm
,
12'

“A montage of still and moving images, mixing and alternating black people and white people, fantasy and reality, a presidential suite and a mother’s kitchen: a sensitive, poetic evocation in the manner of the filmmaker’s Remembrance. Brilliantly colored and nostalgic, it comprises a magical transformation of painterly collage and still photographic sensibility into filmic time and space.” (Charles Boultenhouse)