Arrows gebruikt een combinatie van live action en rostrum camerawerk om de ervaring van anorexia over te brengen en de culturele oorzaken van de aandoening te analyseren. “Ik ben me zo bewust van mijn lichaam”, horen we op de soundtrack terwijl beelden van gekooide wilde vogels afgewisseld worden met beelden van de ribbenkast van het hoofdpersonage van de film, filmmaker Lahire zelf. Terwijl ze de camera in eigen handen neemt en dit proces door het gebruik van een spiegel aan de kijker onthult, toont Lahire dat ze zelf zeggenschap heeft over deze representatie van een vrouwenlichaam. De film eindigt met The Thin People, het gedicht van Sylvia Plath dat gaat over mensen die zich uithongeren en mensen die echt misdeeld zijn, en plaatst anorexia als aandoening duidelijk in de context van de westerse patriarchale cultuur.

Deze korte film, genoemd naar het laatste gedicht van Sylvia Plath, gaat over een vrouw die een dochter is, klaargestoomd voor en doodsbang van het patriarchaat. Ze is ook een moeder die haar twee kinderen met zich meesleurt in deze dood-tijdens-het-leven. Edge is de ironie, het verzet van de dichter. En het is het als een mes… hoe ver kunnen deze controleurs gaan met hun instrumenten en bewapening terwijl ze blijven doen alsof onze stukken en gevoelens weer aan elkaar kunnen worden geplakt? Er worden geen illusies gekoesterd over het ‘verzet’ van de vrouw. Toch is binnen dit thema van de vrouw als medisch - en oorlogsproefkonijn de stille schreeuw hoorbaar in verzen van poëzie en gezang. (Sandra Lahire)

Terminals belicht de lichamelijke kwetsbaarheid van vrouwen in de techno-patriarchale cultuur doorheen een filmische exploratie van de werkomstandigheden van vrouwelijke arbeiders in kerncentrales. Vrouwenstemmen beschrijven hun verhoogd risico op longkanker, miskramen, het Downsyndroom of neurologische schade terwijl pakkende beelden en klanken pogen om een tastbare vorm te geven aan deze ongrijpbare dreiging. Als een echo van de manier waarop de lichamen van de arbeidsters in de kerncentrale schade wordt toegebracht door de blootstelling aan straling wordt de filmpellicule continu overbelicht, verbrand tot het beeld bijna verdwijnt. (Maud Jacquin) 

Een magische filmloop, die Berlijnse lesbische decadentie combineert met verliefd worden in een kabelbaan hoog boven de heuvels van de Pilatus. Geïnspireerd door de Duits-expressionistische filmkunst, met dissolves die in de camera gemaakt werden. (Sandra Lahire)

Night Dances borrows its title from the Sylvia Plath poem cited above. An overlaying of light and dark imagery accompanied by a piano creates a visual dance that invites the viewer to meditate on the dualities of darkness and brightness, on love, illness, life, and death. The relationship with a mother and the relationship with a lover becomes a ritual of memory and reality invoked by performance and archival recreation. (Mariana Sánchez Bueno)

Recently digitized and restored at Elias Querejeta Zine Eskola (San Sebastian), in the context of the research project “Their Past is Always Present”.