Sylvia Plath leidde het lezen van Lady Lazarus in met de volgende woorden: “The speaker is a woman who has a great and terrible gift of being reborn. The only trouble is, she has to die first. She is the phoenix... She is also just a good plain resourceful woman.” In deze film is Lady Lazarus een vrouw die zich onweerstaanbaar aangetrokken voelt tot de stem van Plath. Zoals in een seance wordt ze een medium voor Sylvia, terwijl de film reist tussen Massachusetts en Camden. Sandra Lahire’s film brengt de stem van de dichter samen met een kaleidoscoop aan rijke beelden en verkent zo een cinematografisch alfabet bij Plath die haar eigen poëzie voordraagt, en uittreksels uit een interview afgenomen met de dichter vlak voor haar dood.

Johnny Panic, het laatste luik uit Lahire’s Plath trilogie, is ook haar langste en meest ambitieuze film. De film komt voort uit en deelt zijn titel met het kortverhaal dat na Plaths dood werd gepubliceerd en gebruikt vrijelijk elementen uit haar bredere oeuvre in een los patchwork van institutionalisering en revolte. Vormgegeven in dromen beweegt Johnny Panic als een weerlicht tussen herinneringen aan familiaal trauma en de vervolging van de Rosenbergs in het New York van de Koude Oorlog en geeft zo vrij spel aan angstvisies en toch ook een ongeëvenaarde waardigheid. (Mariana Sánchez Bueno)

Recently digitized and restored at Elias Querejeta Zine Eskola (San Sebastian), in the context of the research project “Their Past is Always Present”.