Yvonne Rainer construeert rond een bekend thema – het uiteenvallen van een huwelijk – een waanzinnig grappig relaas van een zelfingenomen rokkenjager. Zittend in een stoel tegenover de camera blijft Jack Deller (afwisselend gespeeld door twee acteurs) doordraven over vrouwen, wier visuele afwezigheid doorheen de hele film loopt. Op de soundtrack horen we hun vragen en opmerkingen, soms kwaad of soms eerder laconiek, die Dellers zelfverzekerde discours zowel benadrukken als ondermijnen. De gesproken woorden zijn ontleend aan teksten uit film en alledaagse cultuur, uit poststructuralistische, psychoanalytische en feministische theorieën. Behalve het thema van de mislukte (heteroseksuele) relatie, worden andere strijdarena’s verkend: de woningnood en gentrificatie in New York in de jaren tachtig, abortusrechten, de gewelddadige interventies van de VS in Latijns-Amerika. Een oneindige collage van tegenstrijdige betekenisniveaus resulteert in steeds nieuwe connecties en contexten. Barbara Kruger schreef in Artforum in 1986: “Rainer streeft niet naar een soort welgemanierde correctheid of een meesterlijke, vaderlijke notie van ‘transcendente intellectuele helderheid’; ze neigt eerder naar een soort tuimelingsproces, een verstoring van het evenwicht tussen macht, taal en lichaam.” (Berlinale Forum Expanded)

English spoken