Terwijl de bevolking verdeeld is over voorstanders van het ruimen van en anderen pleiten voor het behoud van de wildernis, stelt de huidige Canis Lupis in Noorwegen en Zweden de betekenis van natuur en wildheid ter discussie. Gereguleerd en gemonitord door overheidstechnologieën, is de huidige wolf een technisch dier dat heen en weer slingert tussen behoud en uitroeiing. Voor Per Segerbäck, een ingenieur die allergisch is voor elektromagnetische frequenties, is leven alleen mogelijk buiten de stad, dichter bij die wildernis. Met behulp van gps, radiogolven en gevonden beelden, lijkt M-1 een territorium tussen het zichtbare en onzichtbare in kaart te brengen

White Cloud ontgint de vruchtbare velden van AI-gegenereerde video, NPC-liefjes en het militaire trainingsapparaat van deep learning om de exploitatie van zeldzame aardmetalen te bespreken. Het leven reageert voorwaardelijk op de mogelijkheden van elektronische systemen. Van der Auwera kijkt naar de diepe onderbuik van deze technologieën en de zelden besproken relatie tussen de ingewanden van de aarde en de dromen van de mensheid over de ruimte. De film krijgt een griezelige, licht groteske sfeer wanneer opkomende AI-technologieën hun eigen gebreken laten zien. Terwijl in de film vragen over geopolitiek, ecologie, kapitalisme, conspiracy en toekomstscenario’s circuleren, is de kern de getuigenis van een eenzame mijnwerker die een donker en desolaat landschap probeert te omarmen op zoek naar een betere toekomst.

My Way Home Is Through You is gebaseerd op een stock-foto van een kasteel dat in een familiefotoalbum van de kunstenares stond toen ze opgroeide in China. Nadat ze naar Genève verhuisde, kwam ze het kasteel toevallig tegen en ontdekte ze dat het gebouw op de foto een jeugdgevangenis bleek te zijn. Een jonge Chinese acteur houdt het familiefotoalbum vast en draagt een tekst van de kunstenaar voor die thema’s als opsluiting en de alomtegenwoordigheid van stockfoto’s met elkaar verweeft.

A production of the Centre d’Art Contemporain Genève for the BIM’24, with the support of the Fonds d’Art Contemporain de la Ville de Genève (FMAC) and of the Fonds cantonal d’art contemporain (FCAC).

Een spervuur van foto’s van Koerdische activisten, journalisten en strijders — meestal vrouwen — vaak lachend voor de camera. Deze visuele aanval, begeleid door snelle elektronische muziek, weerspiegelt de zintuiglijke overbelasting van media. Terwijl de gelijkenis van de portretten, waarvan de lage resolutie zijn eigen politieke vragen oproept, aanzet tot onmiddellijke ontleding, vertraagt de aanblik van jonge vrouwen in uniform onze waarneming en nodigt ons uit om de betekenis van deze glimlachen en poses te onderzoeken.

The Taste of Tea verkent AI-gegenereerde beelden van een lichaam dat gradueel in verval geraakt. Het symboliseert de cirkel van het leven en de samensmelting van digitale tech- nologie met traditionele schilderijen. De inspiratie komt van Kusôzu, ‘schilderij van de negen stadia van een rottend lijk’ in Japanse boeddhistische schilderijen. Het begint met een afbeelding van een vrouwenlichaam en illustreert de stadia van ontbinding, terug naar de natuur, een praktijk met roots in de esthetische ideeën van vergankelijkheid.

Het centrale personage is een artificiële intelligentie genaamd Elaine. AI leert op taal gebaseerde communicatie door taal te interpreteren als code en door ruis weg te filteren. Geluiden zoals zuchten, hijgen of “mmm” vocalisaties worden gecategoriseerd als ruis en weggelaten uit de vertaling naar code. Wat overblijft is pure spraak/woorden. De video bestaat ook uit duizenden medische beelden die zijn gebruikt om geneeskundige AI’s te trainen met als doel een medisch oog te ontwikkelen. Hoe leren we de machine wat menselijke spraak en wat het lichaam is?