Een korte studie van de binnenkant van amaryllisbloemen, gefilmd op 16mm. De centrale stamper, de meeldraden en de helmknoppen, die het gele stuifmeel produceren, tekenen zich af tegen het kleurenveld van de bloemblaadjes. (Jayne Parker)

In een caleidoscopische sequentie zoeken beelden vrijelijk naar verhalen die levens vormgeven — geloof, patriottisme, anarchisme, toerisme, terugkeer en aankomst, schetsen van het dagelijks leven en de natuur. Zoals een fotoboek creëert de film nieuwe beelden en relaties tussen shots. Een tocht van impressies waarbij de contouren van de wereld trillen wordt opnieuw samengesteld. Gefilmd in Polen, Duitsland, Portugal, Griekenland en Brazilië. Gedraaid op 16mm, in zeven hoofdstukken. (DFFB)

In Island Flyer: A Postcard from the Isle of Wight neemt Rebecca Jane Arthur ons mee op een reis naar een eiland in het Engelse Kanaal, op zoek naar vervlogen zomers.

De girls-only feestscènes in The Vision Machine hebben zowel het rossige uitzicht van overbelichte home video’s als de rijkelijk gelakte textuur van renaissanceschilderijen die kraken onder het vernis. The Vision Machine, een variatie op Duchamps Anemic Cinema (Ahwesh schrijft de tekst van de popklassieker Wild Thing op een kromgetrokken video- versie van een rotoreliëf) en op Buñuels Viridiana (hier zijn de schooiers die het landgoed binnendringen vrouwelijke kunstenaars), is een geïnspireerde verbeelding van meisjes die zich opkleden en uitleven, razend enthousiast omdat ze het scherm hebben overgenomen. (Amy Taubin)

Lertxundi’s eerste film sinds ze verhuisde van Californië naar Spanje in 2019 is een triptiek samengesteld uit drie onafhankelijke maar toch onderling verbonden delen — Teatrillo, Inner Outer Space en Under the Nothing Night. Een nieuwe omgeving voor de filmmaker, maar dezelfde zonovergoten blauwe lucht en zee. Zoals steeds bij Lertxundi is Inner Outer Space een film over relaties — tussen personages, tussen personages en het landschap, tussen beeld en klank — maar ook een deconstructie van het productieproces, die de materialiteit en de trucs van het filmen belicht. Net zoals de geblinddoekte vrouw die zich tracht te oriënteren in een nieuwe geografie, is Lertxundi aan het leren — door het maken van een film — om opnieuw kennis te maken met het landschap van het Baskenland, waar ze werd geboren. Het afsluitende hoofdstuk — waarin twee jonge vrouwen een mysterieuze choreografie uitvoeren tegen geprojecteerde beelden van golven — is een uitbarsting van puur gevoel. (Open City Documentary Festival)