Sharon Daniel

26 September, 2013 - 17 November, 2013
STUK, Leuven
expo

Deze tentoonstelling brengt 4 projecten samen van de Amerikaanse kunstenares Sharon Daniel. In Public Secrets, Blood Sugar, Undoing Time en Inside The Distance herkennen we Daniel's grote engagement, haar kritische en activistische positie ten opzichte van de werking van de rechtstaat, het justitieapparaat, theorieën van rechtvaardigheid en straf, en de privatisering van gevangenissen in de USA (de 'prison-industrial complex'). Daniel gelooft in het creëren van een context voor meerdere perspectieven en publieke participatie om complexe socio-politieke uitdagingen te bestuderen. Haar interactieve interfaces maken het mogelijk voor bezoekers om te navigeren door een moeilijk terrein met vele lagen en visies. In haar werk staan steeds de ontmoeting en het gesprek via interviews centraal. De projecten in deze tentoonstelling introduceren stemmen die vaak ongehoord blijven en maken een publiek debat mogelijk rond vragen over sociale rechtvaardigheid - over raciale, politieke en economische grenzen heen.

De tentoonstelling is georganiseerd in het kader van het project 'Art for Social Change: Exploring Justice through New Media Documentary', een coproductie van LINC-KU Leuven, STUK Kunstencentrum, Courtisane, University of California Santa Cruz, European Forum for Restorative Justice, Suggnomè Forum voor herstelrecht en bemiddeling vzw en Alba, met de financiële steun van OPAK.

openingsuren
wo - do 14:00 - 21:00
vr - zo 14:00 - 18:00

opening 26 september 19u00

Public Secrets

Sharon Daniel
,
US
,
2008
,
website

Truth is not a matter of exposure which destroys the secret, but a revelation that does justice to it.  ___  Walter Benjamin - The Origin of German Tragic Drama

Public Secrets is een interactieve interface en een online audio-archief van interviews met gedetineerden in de Central California Women's Facility, de grootste gevangenis voor vrouwen in de VS. Sharon Daniel probeert de gekende maar niet erkende onrechtvaardigheid van de Amerikaanse gevangenis als antwoord op sociale problemen bloot te leggen. Enkel dankzij de mensenrechtenorganisatie Justice Now kreeg ze undercover, als 'legal advocate', toegang tot deze vaak voor (kleine) drugsfeiten van de vrijheid beroofde vrouwen die nooit met de media mogen spreken. De gesprekken die ze voerden werden voorafgegaan door Kafkaïaanse regels en eisen. Na de interviews die we hier terugvinden werden de vrouwen meestal naakt gefouilleerd (vaak door mannen).

There are secrets that are kept from the public and then there are "public secrets" - secrets that the public chooses to keep safe from itself, like the troubling "don't ask, don't tell." The trick to the public secret is in knowing what not to know. This is the most powerful form of social knowledge. Such shared secrets sustain social and political institutions. The injustices of the war on drugs, the criminal justice system, and the Prison Industrial Complex are "public secrets".  ___  Sharon Daniel

De publieke perceptie van rechtvaardigheid steunt op de niet publieke aanvaarding van zaken die we weten. Wanneer we geconfronteerd worden met grote sociale fenomenen als racisme, armoede, verslaving, misbruik, ... is het makkelijk om ons terug te trekken in een soort van ontkenning. Dit is het ideologische werk van de gevangenis. Het maakt het mogelijk om het ethische te vermijden door te vertrouwen op het juridische.

For these women our conversations are acts of ethical and political testimony - testimony that challenges the underlying principles of distributive justice and the dehumanizing mechanisms of the prison system. They are quite literally historians and theorists who speak out in an effort of collective resistance. I collaborate with them first as a witness and then as a "context provider."  ___  Sharon Daniel

http://vectors.usc.edu/projects/index.php?project=57

Blood Sugar

Sharon Daniel
,
US
,
2010
,
website

Blood Sugar wordt vaak gezien als een tweeluik met Public Secrets. In dit werk publiceert Daniel een reeks gesprekken met druggebruikers die ze leerde kennen als vrijwilliger bij een project voor het omruilen van gebruikte injectienaalden. In de interface wordt elke spreker gerepresenteerd door een strook geluidsgolven of een 'audio body'. Ze staan met elkaar in verbinding door 'parasitaire' connecties die onthuld worden in hun verhalen van pijn, geweld, misbruik en wanhoop. De ruimte die deze lichamen bewonen is gestructureerd volgens de sociale en biologische constructie van verslaving - op de grens van de huid. De verhalen worden omkaderd met teksten van Daniel waarin ze reageert op retorische vragen als 'wat hebben we tegen de drugsgebruikers?' en die haar onderzoeken naar de neurologische wetenschappen van verslaving in dialoog met de interviews bevatten.

In this work I have been more of an immigrant than an artist or ethnographer — crossing over from the objective to the subjective, from expertise or authority to unauthorized alien. As an academic I was once reluctant to include my own story in my work. But my position is not neutral; in theory or in practice, that would be an impossible place. So I have crossed over into what theorists such as Jane Gallop and Michael Taussig call “the anecdotal,” where theorizing and storytelling, together, constitute an intervention and a refusal to accept reality as it is.  ___  Sharon Daniel

http://vectorsjournal.org/issues/6/bloodsugar/

Undoing Time

Sharon Daniel
,
US
,
installation

25 % van alle gevangenen in de wereld bevinden zich in de VS. Eind 2011 was 1 op 34 volwassen Amerikanen opgesloten of vrij onder voorwaarden.

In de installatie Undoing Time gebruikt Sharon Daniel producten die in gevangenissen worden geproduceerd. Meer en meer worden deze plaatsen ingeschakeld in het Amerikaanse economische systeem met verschillende productielijnen. De zeer grote gevangenispopulatie in de VS wordt ingezet voor spotgoedkope arbeid. Er zijn verschillende systemen: gevangenen die werken voor private bedrijven en gevangenen die werken voor overheden en het gevangeniswezen zelf (Amerikaanse vlaggen, shooting targets, spiegels, uniformen, briefpapier voor overheidsdiensten,...). De producten die we zien in deze tentoonstelling kunnen enkel worden aangekocht door officiële intstanties. Daniel kon ze bestellen doordat ze werkt voor de Universiteit van Californië. Ze beschrijft ze letterlijk met quotes uit interviews met gedetineerden over hun ervaringen met het rechtssysteem en wat het betekent 'to do time' in de Californische staatsgevangenissen. Eén van de centrale interviews is met Beverly Henry die werkzaam was in de 'prison flag factory'. Bijna alle vlaggen aan officiële gebouwen in de VS worden gemaakt door gevangenen. Henry wijst ons op het contrast tussen de belofte (vrijheid en gelijkheid) waar die vlag voor staat en haar eigen leven:

Like Betsy Ross*, I sew American flags ... but I do my work for 55 cents an hour on an assembly line inside one of the largest women's prisons in the world. I was sentenced to prison for 15 years - after being convicted of selling $20 worth of heroin to an undercover cop. I sew flags to buy toiletries and food. From the time I was a little girl, I was taught to put my hand over my heart when pledging allegiance to the flag. I emphatically believed in the values of independence, freedom and equality te flag represents. But as time went on and I grew older, I learned that these values do not apply equally to all Americans. As a black girl, I attended segregated schools without enough resources to provide a quality education. As an adult I struggled continuously with drug addiction, but there were no resources available for me to get help. Instead, I was sent to prison...  ___  Beverly Henry

(* Hoewel historisch misschien niet correct, is Betsy Ross volgens vele Amerikanen de vrouw die de eerste Amerikaanse vlag in elkaar stikte in 1776)

Gevangenen de kans geven om geld te verdienen terwijl ze een nieuwe vakkennis aanleren klinkt misschien als een goed idee. Maar nader onderzoek onthult een steeds groeiende en uitbuitende 'security economy' waarin private bedrijven substantiële belastingsvoordelen krijgen om in gevangenissen faciliteiten uit te bouwen en gevangenen in dienst te nemen die vaak voor minder dan 1 dollar per dag werken. Daniel suggereert dat deze opzet een uitnodiging kan zijn om de gevangenispopulatie groot te houden of nog te laten groeien en nog strenger te bestraffen binnen het Amerikaanse rechtssyteem.

Inside the Distance

Sharon Daniel
,
US, BE
,
2013
,
website

We are all victims, we are all offenders...

Sinds een wet van 2005 kent België de mogelijkheid om via bemiddeling actief deel te nemen aan de afhandeling van een strafrechtszaak. Ieder die een direct belang heeft in een strafprocedure of bij de uitvoering van een (gevangenis)straf - zij het als slachtoffer of als dader - kan om een bemiddeling vragen. In elk gerechtelijk arrondissement kunnen burgers hiervoor terecht bij een erkende bemiddelingsdienst van Suggnomè vzw. In een bemiddelingsprocedure krijgen zowel slachtoffers als daders de kans om elkaar hun verhaal te vertellen, om gehoord en erkend te worden.

Inside the Distance is een werk bestaande uit interviews met slachtoffers, daders en bemiddelaars dat ontstond uit een onderzoeksproject dat werd opgezet door LINC-KU Leuven, STUK en Sharon Daniel met de steun van OPAK. Daniel was in 2010 te gast in Leuven naar aanleiding van het Artefact Festival - On Gaps and Silent Documents waar ze medewerkers van het Leuvens Instituut voor Criminologie ontmoette na een lezing over Public Secrets en de 'prison industrial complex'. De aanwezigen deelden een grote interesse in een communicatieve en participatieve justitie met een herstelrechtelijk perspectief.

Crime is a social phenomenon -- conflicts, estrangements, violations, at once, create distance and proximity. In the aftermath two subjects emerge - there is a victim, there is an offender, and there is the space in between.  ___  Sharon Daniel