“Een Vietnamese vrouw die een film maakt over Vietnamese vrouwen: Wat klinkt er meer vertrouwd en correct in de huidige context van culturele diversiteit en liberaal pluralisme?” En toch, aldus Trinh T. Minh-ha, is zelfrepresentatie en representatie een verantwoordelijkheid die je niet zomaar kunt afwijzen. Om los te komen van dat soort geautoriseerde subjectiviteit koos ze voor een aantal strategieën die haar in staat zouden stellen om “de cultuur” te tonen zonder de autoriteit van de insider te onderschrijven. Dit door de zogenaamde feitelijke historische informatie die men in geschiedenisboeken over Vietnam vindt te vermijden, en daarentegen te werken met de meer onvatbare domeinen van de orale traditie en het populaire geheugen: de liederen, gezegden, spreekwoorden die de toestand van vrouwen blootleggen; de verhalen die men zich herinnert over de historische heldinnen van Vietnam; en de levensverhalen van hedendaagse Vietnamese vrouwen. Tegelijk legt Trinh de nadruk op de politiek van het interview, door zich te baseren op een reeks interviews die in Vietnam waren uitgevoerd door een andere vrouw van de Vietnamese diaspora (Mai Thu Van), vertaald en gepubliceerd in het Frans, door haarzelf opnieuw vertaald in het Engels en vervolgens opnieuw opgevoerd in de film. Op die manier wordt zowel de rol van vertaling in film als de rol van film als vertaling geproblematiseerd.

“It’s not a return in a physical sense, but a return in the sense that I made my two previous films in Africa before making Surname Viet – a film in which I have finally been able to come to terms with Vietnam or with a national identity; a film focusing on Vietnamese women or on female identity and difference. That’s why it was extremely important for me not to approach it from a legitimized “insider’s” point of view, but rather from a number of spaces locating me somewhere between an insider and an outsider. Spaces manifested, for example, in the acknowledgment of the media­tor’s role; in the multiplicity of translation, of the “you” referred to by the interviewees, and of first­person narratives; and in the exposing of the politics of interviews involved.”

English spoken