Resoneren: re-sonare. Weerklinken — met de onmiddellijke implicatie van een ontdubbeling of ghosting, een bespokende spectraliteit. Weergalmen, weerkaatsen, weerklinken, wederkeren: geluid dat naar ons terugkeert, terugkaatsend op oppervlakken, gebogen en gebroken door randen en welvingen. Geluid dat is versterkt, gehuld in een akoestische sfeer die het transformeert. Geluid dat wordt verlengd als het door een veld of structuur beweegt. Geluid dat in de verte reikt, balancerend op het snijvlak tussen aankomst en vertrek. Geluid dat zich voortplant, zich in de wereld doet gelden. Maar resonantie is evengoed reverberatie of reciprocatie, een reactie op iets of iemand anders. Bovendien is resoneren ook herinneren, het verleden oproepen, de latente mogelijkheden en frequenties ervan aanboren. Het is ook een type verbintenis dat niet-aaneengeschakelde vormen van uitwisseling en synergie mogelijk maakt, die ruimte biedt aan affectieve affiniteiten en vormloze formaties. 

Resonantie omvat een veelheid aan betekenissen. Of beter gezegd, het wordt geactualiseerd en uitgebreid in een breed scala aan fenomenen en omstandigheden. Hoe kunnen we het begrip resonantie in of als cinema benaderen? Wat gebeurt er als we cinema opvatten als een terrein waarop resonantie zich kan ontplooien?

Het doel van dit programma is voorzichtige proposities, of hypotheses, te formuleren voor een ‘cinema van resonantie’ — op zoek te gaan naar wat gegrond is in resonantie, niet tonend of vertellend maar klinkend en weer-klinkend. Een programma vol glossische en fonische sporen die doorheen de tijd worden ontvangen en versterkt, waarin vergeten geschiedenissen en spookachtige herinneringen worden opgeroepen; gezang, gefluister en gescandeer dat weerklinkt in de stilte van verlaten ruimten en door rampen bezochte plekken; liederen en verhalen die echoën en uitdijen in symfonische bewegingen en sonische geografieën. Een programma dat resonantie niet alleen wil beschouwen als vorm of inhoud, maar ook als een methode, die inhoudt dat er werken aan elkaar worden gekoppeld waarvan de relatie tot elkaar niet noodzakelijk causaal, historisch of geografisch is, laat staan onontkoombaar, maar die er desalniettemin is. Een programma als een resonantiekamer die uitnodigt maar niet dwingt tot wederzijdse oscillatie tussen films die op de een of andere manier met elkaar in dialoog staan. Aan ons om de oren te spitsen.

Thanks to all the filmmakers and distributors involved, Ricardo Matos Cabo, Erika Balsom

In the context of the research project Echoes of Dissent (KASK & Conservatory / School of Arts Gent)