Delilah, een “meditatie over geweld,” liefde en overleven, speelt zich af in het duister, een plaats zonder grenzen. Verwisselbare elementen van de krijger, tovenares en geliefde weven een ritueel en creëren een krachtmeting die grenzen verschuift. Deze conversatie van gebaren en geluiden beweegt zich tussen spanning en bevrijding, macht en ongedwongenheid. “The outside is within us. You moved like a warrior but I could not hold you.”

Dreaming Rivers illustreert, in Martina Attille’s eigen woorden, “de ziel van moderne families die getekend zijn door de ervaring van migratie.” Deze film, een Sankofa productie, is een beeldend vlechtwerk van de ambitieuze dromen en herinneringen van de op de Caraïben geboren Miss T. en haar familie. Deze allegorie van migratie vond inspiratie in verschillende sleutelmomenten van de Britse Black Arts Movement die tijdens de jaren tachtig een grote dynamiek en bedrijvigheid kende. 

Priya bestaat uit een aangehouden blik van bovenaf op een draaiende Khatak danseres. De film werd begraven in allerlei organisch materiaal om het oorspronkelijke beeld aan te tasten in een poging de culturele specificiteit en lineariteit van verhaal, tijd en ruimte te verschuiven. Begrafenisrituelen brengen herinneringen aan het licht. De huid van de film wordt het lichaam van de danser en breekt de tijd op in een duistere, suggestieve en psychologische ruimte. 

Eating Grass is gefilmd in Karachi, Lahore en Londen, en bestaat uit vijf overlappende verhalen die staan voor verschillende emotionele ervaringen bij de vijf gebedsmo- menten die een dag voor moslims structureren. De filmtitel verwijst naar een opmerking die de Pakistaanse premier, Zulfikar Ali Bhutto, maakte in 1974 in volle nucleaire wapenwedloop met India. Hij stelde dat zijn volk haar eigen kernwapen zou krijgen zelfs als dat betekende dat ze gras zouden moeten eten.