Losing Ground

Kathleen Collins
,
US
,
1982
,
DCP
,
colour
,
86'

Losing Ground

Losing Ground, door Kathleen Collins (1942­-1988) zelf beschreven als een komisch drama over een jonge vrouw die zichzelf te serieus neemt, was een van de eerste langspeelfilms van een onafhankelijke Afro­Amerikaanse filmmaakster. Het hoofdpersonage — vertolkt door Seret Scott in een rol gebaseerd op Collins’ eigen ervaringen — is een filosofieprofessor die “extase” vanuit een puur rationeel perspectief probeert te onderzoeken, terwijl haar artistieke echtgenoot (Bill Gunn) het aantrekkelijker vindt om dat gevoel na te jagen. Sara gaat helemaal op in de Westerse filosofie, maar ironisch genoeg worden de beperkingen van haar leven duidelijk door haar betrokkenheid in de zwarte volkscultuur. Ze “wordt” als het ware Frankie in een studentenfilm­-in-­de-film, die is gebaseerd op het folk­num­mer Frankie and Johnny. Deze gevatte en scherpzinnige studie van het emotionele ontwaken van een vrouw in een gekweld huwelijk ent zich op het werk van Eric Rohmer, die Collins omschreef als “de enige persoon die me filmisch heeft beïnvloed”. Bij zijn verschijning wachtte de film een koele ontvangst en de onverschilligheid van producenten, verdelers en critici, die vooral zagen wat ontbrak: armoede, geweld of, zoals cameraman Ronald K. Gray het uitdrukte, “poor suffering black folk”. Nu herontdekt en heruitge­bracht voelt Losing Ground “als nieuws, als een bulletin uit een vitale en vooralsnog onontgonnen dimensie van de werkelijkheid.” (A. O. Scott, The New York Times).

Essentially it’s that change is a rather volatile process in the human psyche; and, that real change usually requires some release of fantasy energy. This is why it has an element of violence... This is less a feminist statement than it is a statement that any kind of real change or disruption involves some kind of change in the psyche; some kind of fantasy or imagine release before one can actually initiate the change.” — Kathleen Collins

Sometimes creative and artistic individuals provide the world with artifacts that may exceed the limited cultural and political aims of a particular moment. But if she and her art are really good, though we are not quite ready, they will wait for us to catch up and discover their beauty, truth, and meaning: Even if it means doing so from the afterlife. Such is the case with Kathleen Collins and the films she left us with.” — LaMonda Horton-Stallings