Een slechte pitch voor een film glijdt af in de troebelheid van het geheugen en geschiedenissen die beter vergeten of bewust genegeerd kunnen worden. Prachtige zwart-witbeelden van de kust van Berlin, New Hampshire worden naast een voice-over geplaatst die speelt met de conventies van een zakelijke powerpointpresentatie en schalks de sonische en andere betekenissen vanhet woord ‘pitch’ verkent. Wilkins reflecteert over de invloed van het productieproces op het uiteindelijke (non-)product, de filmwereld in het Amazon tijdperk, een verdwenen tv-reeks uit de jaren twintig, stedelijk geweld en racisme en het eigenlijke idee van filmische herinnering.

The Voice is een abstract verhaal dat het format van een road trip volgt. Door gebruik te maken van 3D-effecten, creëert Baga een gelaagd narratief dat logica wil vinden in de associatieprocessen van de kijker — een benadering waarbij bewustzijn het hoofdpersonage wordt. Ze onderzoekt naar eigen zeggen: “mijn familiegeschiedenis, de geschiedenis van de Filipijnen, lagen van kolonisatie gezien door representatie en appropriatie, de convergentie van gevoeligheden van het Katholicisme en de Amerikaanse popcultuur, wat gebeurt met een berg vervaardigd uit klei wanneer deze getroffen wordt door een orkaan, en wat gebeurt wanneer een busje er probeert op te rijden.” Haar complexe video’s werken op verschillende belevingsniveaus en verpersoonlijken zo de manier waarop onze ervaring vandaag beweegt tussen digitaal en fysiek.

belit sağ’s wortels liggen bij alternatieve groepen van video-activisten/kunstenaars in Ankara en Istanbul, waar ze mee aan de basis lag van initiatieven zoals VideA, Karahaber en Videoccupy. De overkoepelende thema’s in haar recente werk zijn het ‘geweld van beelden’ en ‘beelden van geweld’. De meeste van haar werken draaien rond de rol van beelden in de media en kwesties van representatie en zichtbaarheid. sağ probeert grotere politieke kwesties aan te kaarten op een persoonlijke manier, ze toegankelijk te maken voor een breder publiek en te spelen met hun nabijheid tot het dagelijkse leven. Ayhan and me stelt expliciet zijn eigen productie en censuur door de Turkse functionarissen ter discussie. De film is een scherp onderzoek naar de macht van beelden, de rollen en verantwoordelijkheden van representatie, geautoriseerde geschiedschrijving en de geladen relatie tussen kunst en overheidscontrole.