Opgedragen aan zijn partner Keith Collins (alias “H.B.”) “en alle ware geliefden”, staat Jarmans laatste speelfilm te boek als een van de grote afscheidsfilms en als een bijzonder poëtisch en aangrijpend verslag van leven en sterven met AIDS. Het beeld, als erkenning van en meditatie op zijn afnemende gezichtsvermogen, bestaat geheel en al uit een kleurschakering die zo dicht bij het gepatenteerde “International Klein Blue” van Yves Klein ligt als maar op film kan worden vastgelegd. John Quentin, Nigel Terry, Tilda Swinton en Jarman zelf lezen fragmenten voor uit de ziekenhuisdagboeken van de maker en dragen zijn poëzie voor, bovenop een meeslepende klankband gecreëerd door Simon Fisher Turner en verschillende andere muzikale medewerkers van Jarman.