Een scène die tegelijkertijd verleidelijk en weerzinwekkend, teder en obsceen, esthetisch opwindend en grotesk is. Omringd door bloemen, vruchten, fruitsappen en andere delicatessen zitten Tejal Shah en Marylea Madiman gehuld in Indiase klederdracht naast elkaar. Shah blijft passief zitten terwijl haar partner haar op brute wijze voedt. Het excessieve eten brengt een erotische spanning met zich mee en de interactie tussen de twee doet de grens tussen seks en agressie vervagen. Op een provocatieve manier worden menselijke condities, de relatie tussen geweld en macht, het lichaam en identiteit in vraag gesteld.

Een fictief telefoongesprek tussen de filmmaker en zijn moeder op haar verjaardag. Een performatieve reflectie op de relatie tussen het publieke en private waarbij de maker zijn rug naar de camera richt en de toeschouwer tegelijkertijd afschermt en meeneemt in de (on)mogelijkheid om de afstand tussen hem en zijn moeder te overbruggen. Het vastleggen van het intieme gesprek lijkt een manier te zijn om een persoonlijke herinnering bij te houden terwijl die onopgemerkt samensmelt met de herinnering van de toeschouwer.

Polish spoken, English subtitles

Hoe kunnen we in ons overgetechnologiseerd tijdperk onze identiteit en onze essentiële menselijkheid vastleggen om aan elkaar duidelijk te maken wie we zijn? Met een bewegende camera die doet denken aan nostalgische home video’s beantwoordt Josiane Pozi deze vraag door zichzelf en haar familie te filmen. De dagdagelijkse realiteit in een digitale wereld wordt op abstracte en fragmentarische wijze vastgelegd. Het banale wordt verheven tot iets gewichtigs en waardevol, waarbij intieme huiskamermomenten een reactie vormen op de stereotyperende representatie van het zwarte vrouwenlichaam in traditionele beeldvorming. Pozi zet een soms ongemakkelijk en eerder onflatteus beeld neer van zichzelf en haar moeder waarbij wordt ingezoomd op de relaties binnen het gezin, de ergernissen, het plezier en de zorg voor elkaar. 

English spoken

Future From Inside is het laatste deel van een trilogie over de wreedheid van het ouderschap, de balans tussen huishoudelijke arbeid en artistieke arbeid en queer verlangens. De films tonen de ReStack-samenwerking, zoals die zich manifesteert in het echte leven, de pijn, het ongemak, de vragen en het plezier die komen kijken bij subversief ouderschap, spiritualiteit en allerlei intieme ontmoetingen die worden betrokken in het werk. Via geënsceneerde gesprekken over een moederwens tussen dubbelgangers van het koppel maakt de film evenveel ruimte voor fictie als non-fictie, minstens zo veel plaats voor poëzie als de realiteit. Beelden van extreme intimiteit creëren momenten van inleving en nabijheid tussen de toeschouwer en het gefilmde, maar toont ook de spanning en machtsverschillen die ontstaan wanneer echte ervaringen worden vertaald in beeld.

English spoken

Sneeuwvlokken en een klein meisje. Een intuïtief, maar bovenal liefdevol filmen plaatst een gevoel van nostalgie tegenover een idee van de toekomst. Al struinend en mijmerend wordt een cyclus van generaties tijdens een winterse wandeling in beeld gevat.